Chili: Puerto Natales & NP Torres del Paine

Na 4,5 dag varen vanuit Puerto Montt naar Puerto Natales sta ik dan met wiebelige benen weer aan wal. Het is zo´n gezellige boel geweest, dat het raar voelt om alleen naar mijn gereserveerde hostel te lopen. En helaas Lian, zag ik je tip voor een slaapplaats te laat, maar hostel Patagonia Aventura blijkt ook een prima deal. En daar ontmoet ik dus Sabrina weer, een vlotte slimme Franse meid die ook op de boot zat. Zij is eveneens op zoek naar een tour en dus gaan we samen op onderzoek uit.

Met onze vergaarde informatie duiken we een bijzonder leuk vegetarisch eettentje in: El Living. We wikken en wegen onder het eten en besluiten met moeite uiteindelijk dat we een tweedaagse tocht naar het Nationale Park Torres del Paine gaan maken. De eerste dag staat een pittige trekking op het programma en de tweede dag zullen we genieten van de gratis extra busritjes in het park. We bereiden ons voor en duiken lekker vroeg het bed in.


Het is woensdag 10 november als we om 07.30 uur worden opgehaald door de bus voor een prachtige tocht. In het park brengt een shuttelbus ons naar de ´refugio´, gelijk aan een (duur) hostel. We schuiven aan in de rij voor het inchecken, wat helaas wat langer duurt dan gehoopt.

Uiteindelijk is het dan ongeveer 10.45 uur als we aan de pittige tocht beginnen met als doel: Mirror las Torres, oftewel het uitzichtpunt op de bergtoppen. Het is 1 km vlak, daarna 3 km aardig klimmen, vervolgens 5 km relatief makkelijk klimmen/dalen en met als spectaculaire afsluiting 800 meter stijl de hoogte in. Al met al zou het 4 uur moeten duren (exclusief het vlakke stuk) en 3 terug. Het begint al goed, als we door andere reizigers erop gewezen worden dat we op het verkeerde traject zitten. Ahhh! Dat is een extra kilometer! Blij echter dat we er op tijd achterkomen, gaan we vervolgens de goede richting uit!

We worden getrakteerd op een schitterende omgeving met een rivier, vele watervallen, struiken prachtig rood in bloei, stoere rotsen, weelderig groen en dat alles onderbroken door verschillende kleuren meren. Klimmen is nooit mijn sterkste punt geweest, dus ooohhhh waarom ben ik hier ook al weer aan begonnen? En toch geniet ik ervan... tot op het punt dat ik hier en daar het type terrein in combinatie met de hoogte niet meer zo prettig vind... En dan is het zo fijn Sabrina als buddy te hebben! We maken een goed team!

Als ik mijn handen nodig heb bij het stijle laatste stuk, herinner ik mezelf er weer aan om de volgende keer opnieuw te vragen of mijn voeten voldoende zijn om te lopen! Dat blijk ik toch wel op prijs te stellen. Maar ik ben nu zover gekomen, dat teruggaan absoluut geen issue meer is!

En WOW! Dan eíndelijk is er het uitzicht op de bergtoppen met een ingesloten meer ervoor: waanzinnig! Wat een beloning! Overigens hebben we zelf ook een beloning in gedachten: chocola! En dus onder het genot van een reep (die extra goed smaakt zonder schuldgevoel, aldus Sabrina) bewonderen we de omgeving.

Helaas hebben we niet echt ruim de tijd, want we kwamen om ongeveer 16.45 uur aan en we willen toch voor zonsondergang (21.00 uur) terugzijn. Bovendien wil ik eerlijk gezegd het ellendige stijle stuk zo snel mogelijk achter de rug hebben. Binnen een uur hebben we het achter de rug met als resultaat dat we ieder 2 keer zijn uitgegleden, waarbij ik toch echt de indruk had dat ik niet zo gratieus op mijn billen terechtkwam als Sabrina! :-) Maar goed, geen verwondingen en dus iedereen blij!

Bij een hostel onderweg, waar we eerder al geluncht hadden, hebben we nu ook weer een pauze. En dacht ik vanochtend nog dat het laatste stuk bijzonder mee zou vallen (het is nu immers 3 km naar beneden), nou dat is dus niet zo! Jaloers op degenen die onderweg hun slaapplaats geregeld hadden, zetten wij er een flinke pas in om de extra kilometers te maken. Al snel hebben we weer lekker een ritme te pakken, al worden we gaandeweg een stuk stiller.


Uiteindelijk komen we om 20.45 uur aan bij de Refugio Los Torres. En oh, wat zijn we trots op onze prestatie! De ´geurende´ schoenen gaan op de gang, een liefst eindeloze douche volgt en op pijnlijke pootjes loop ik terug naar mijn bed waar we onze broodjes opeten als diner. Het is hier namelijk pittig geprijst! Het duurt niet lang of ik lig languit op het bed en kom voorlopig ook niet meer overeind...


Na een onrustige nacht eten we onze restjes op als ontbijt en zijn blij lekker met de bus verder het park in te kunnen. Behoorlijk stijf maken we nog wat kleine wandelingen in de schitterende omgeving met besneeuwde bergtoppen, voordat we ´s middags de bus terugpakken naar Puerto Natales. Daar duiken we hongerig een restaurantje in voor een late lunch/vroeg diner. We knappen er goed van op en gaan ieder onze weg om nog wat dingen te regelen. Zo duik ik een internetcafé in en zorg dat ik wat te eten heb voor de busreis de volgende dag. Uiteindelijk moet ik me nog haasten om niet buitengesloten te worden van het hostel, want het is al na tienen en na 22.30 uur heb je een sleutel nodig, die ik dus niet heb...

Gelukkig: gered! Ik ben blij dat mijn kamergenoten nog niet in bed liggen, want ik ben blijkbaar niet de enige die mijn spullen nog moet reorganiseren. Bijzonder moe duik ik uiteindelijk mijn bed in, want morgenochtend om 08.00 uur pakken we samen de bus naar El Calafate. En jawel dat is weer Argentinië! Ik besef het amper dat dit mijn laatste uurtjes in Chili zullen zijn...