Chili: Paaseiland

Eindelijk: Paaseiland!
Een bijna 5 uur durende vlucht brengt me op woensdag 20 oktober naar het eiland ongeveer zo groot als Texel. Het is onwerkelijk dat het nu echt gaat gebeuren. In een flinke nieuwe comfortabele Boeing komen we om 13.00 uur aan. Het is meteen een realiteitscheck: ik ben hier niet alleen! En dus stel ik direct mijn verwachtingen bij als ik met de andere ongeveer 400 pasagiers het vliegtuig uitloop. Het is natuurlijk niet voor niets toeristisch! Maar ik had stiekum toch op een idyllischere aankomst gehoopt...

Het toeristische aspect heeft ook een positieve kant: in de aankomsthal zijn balies waarachter mensen staan die hun accommodatie aanprijzen en dus ook direct de strijd aangaan met de conculega´s. Zo beland ik in de auto van Martin en zijn dochter voor Residencial Martin & Anita. Een geweldige deal (zeker voor Paaseiland), want hij is met zijn kamerprijs met privévoorzieningen gezakt tot maar liefst een kwart van wat er in de Lonely Planet staat. Het blijkt een bungalowachtige omgeving met veranda en mooie tuin. Heerlijk!

Deze spaarzame dagen op het eiland wil ik optimaal benutten en dus ga ik meteen op onderzoek uit in het enige plaatsje op het eiland: Hanga Roa. Via de rustige dorpstraatjes, de ruige kust en het kleine haventje heb ik dan mijn allereerste ontmoeting met een Maoi, een van de beelden waar het eiland om bekend staat. Ik loop door naar Ahu Tahai, waar er twee op een mooiere ruimere locatie staan. Het is zo bijzonder! Ik zoek een mooi plekje in het gras om alles op me in te laten werken: het prachtige uitzicht met uiteindelijk de ondergaande zon en de ervaring hier gewoon te zijn! Wow!

Ik loop terug via het meest kleurrijke en fleurige kerkhof dat ik ooit gezien heb. Wat een weelde aan bloemen! In het dorpje ga ik voor het diner naar een restaurantje dat eerder al indruk op me gemaakt heeft. Het blijkt een goede zet. Ik geniet van een vegetarisch pastagerecht met Aziatisch tintje prachtig gepresenteerd in een gezellige sfeer en met heerlijke muziek. Ik ben helemaal in de stemming en besluit, ondanks de extreme prijzen hier, mezelf toch lekker aansluitend te verwennen met tiramisu...

Zover komt het echter niet! Sean, een Engelsman die ik al op het vliegveld in Santiago had ontmoet, komt onverwacht binnenwandelen en schuift aan met ogen die bijna dichtvallen. Een aardige knul, maar nu blijkt hij een glaasje teveel op te hebben, al heeft hij ´gewoon´ een nieuwe adrenalinestoot nodig, zegt hij! Jammer, want hij is van nature al aanwezig zal ik maar zeggen en nu met wat extra alcohol krijgen de obers en medegasten daar ook op een ongemakkelijke manier duidelijk wat van mee al is het met een glimlach. Ik laat mijn toetje maar voor wat het is, ga niet in op zijn wens om te dansen en laat hem achter als hij beseft dat ik niet de partygirl ben die hij voor ogen had! Ik heb namelijk mijn zinnen gezet op mijn heerlijk rustige kamer en lekkere bed!


Dat was geen verkeerde beslissing, want weer helemaal opgeladen begin ik 21 oktober aan een dagtour over het Zuidelijk deel van het eiland. Mijn voorkeur ging uit naar het huren van een auto, maar dat wilde ik niet in mijn uppie doen en dus beland ik in de bus mét... jawel hoor als enige plaatsjes over náást Sean! Haha... over de vorige avond wordt niet meer gesproken en we genieten van alle informatie die Rosita, onze goede gids, over ons uitstort terwijl we langs de schitterende ruige kustlijn rijden.

We bezoeken diverse locaties waar de beelden staan, zoals de 15 van Ahu Tongariki, of juist de locatie waar ze uit het steen werden gehakt, zoals bij de vulkaan Ranu Raraku. Het is allemaal even indrukwekkend. Jammer dat de diverse tourorganisaties hun tour allemaal op hetzelfde tijdstip laten starten en dezelfde route volgen, want dat maakt het onnodig druk bij de bezienswaardigheden. Het is het echter allemaal waard! Wat een bijzonder eiland! We lunchen onderweg en sluiten de dag af bij het strand van Anakena, waar we wat vrije tijd hebben. Met mijn boek onder een palmboom met uitzicht op de beeldengroep Ahu Nau Nau heb ik het weer bijzonder naar mijn zin! Via het mooie binnenland komen we weer in Hanga Roa aan.

In een internetcafé plaats ik foto´s op mijn site, waarna mijn maag weer begint te knorren. Ik vind een leuk restaurantje met terras voor mijn diner en kom uiteindelijk weer in bed terecht.


Het is al weer mijn derde dag op het eiland en voor de ochtend heb ik een tour geboekt naar de grot Anakai Tangata, de prachtige vulkaan met begroeid kratermeer, Rano Kau, en het gerestaureerde ceremoniële dorp Orongo. Het is een absolute aanvulling op de vorige dag en is bijzonder gezellig, omdat we (op een enkeling na) met dezelfde deelnemers op pad zijn.

Toch heb ik een ander plan voor de middag dan de laatste tour die ze hebben. Ik wil graag zonder andere touristen op pad en de Amerikaan Dennis maakt het mogelijk. Er zijn namelijk 2 deelnemers nodig voor de 2,5 uur durende paardrijrit die ons vanuit het midden van het eiland naar de noordkust en weer naar het dorp brengt. Bij de tourorganisatie worden we opgehaald door een auto met daarin twee heren die ons aanstaren, niets zeggen en ons ook niet komen begroeten. En dus stap ik er maar op af en geef ze een hand via het open raam. De groet is vervolgens het enige wat er in de auto gezegd wordt, want ze gaan in het Rapa Nui (de lokale taal) verder. Het voelt behoorlijk ongemakkelijk en zo ervaart Dennis dat ook als we veelbetekende blikken wisselen. Ohhh waar ben ik aan begonnen! Natuurlijk kijk ik naar deze speciale tocht uit, maar ik kan het niet helpen er ook ontzettend tegenop te zien.

De rit naar de boerderij is al een traktatie op zich. Vervolgens worden er 3 paarden gezadeld en klimmen we erop. Het voelt meteen goed, wat een opluchting! Gelukkig blijkt de gids ook wat spraakzamer te zijn als hij ontdekt dat hij met mij in het Spaans wat kan communiceren. En zo gaan we op weg. Het blijkt een geweldige tocht, precies wat ik nog nodig had! We hebben het prachtige landschap voor ons drieën: bijzonder indrukwekkend! Dit was zoals ik me het eiland had voorgesteld!

De paarden brengen ons een pittige heuvel op met een waanzinnig uitzicht als cadeau. De rit naar beneden gaat via weidegrond met vele lavastenen en het is nog niet zo eenvoudig om ons daar doorheen te brengen. Ik ervaar dat dus ook paarden kunnen struikelen, maar weet mijn evenwicht te behouden. Ik houdt wel een souvenir over aan een van de bosjes die niet zo lekker meegeven en een flinke jaap over mijn been creëert. De ruige ervaring is compleet als ik bij een smal poortje met mijn broek ook nog eens aan het prikkeldraad blijf hangen en er een mooi gat achterblijft. Dit alles mag de pret niet drukken, want ik rijdt 2,5 uur met een glimlach van oor tot oor door het schitterende gebied.

De gids blijkt uiteindelijk een leuke vent, die na de ontdekking dat Dennis en ik geen stel zijn, toch wel heel erg duidelijk maakt dat er een tekort is aan dames op het eiland! Vandaar dat het Nederlandse tv-programma Grenzeloos Verliefd hier ook een uitzending heeft kunnen maken, die kennelijk volgens meerdere reacties nog maar pas is uitgezonden! Haha... ik moet bekennen dat ik zowel de heren áls de dames hier toch wel heel aantrekkelijk vind. Maar gelukkig blijft er aan mijn broek geen lange afstandsrelatie hangen! En dat weet ik met zekerheid te zeggen, omdat ik dit verslag al weer in Santiago schrijf! :-)

En dan komt ook het gevreesde moment in zicht: het afstappen! Deze mooie rit heeft namelijk zijn prijs, zoals ik ooit al eerder heb meegemaakt... Als mijn voeten de grond weer raken, weet ik met moeite mijn knieën in bedwang te houden! Helemaal wiebelig van de gespannen ongebruikelijke houding voor lange tijd, strompel ik in eerste instantie richting het dorp. Gelukkig gaat het gaande weg stukken beter. We vinden een restaurantje in de haven waar we onder het genot van de ondergaande zon lekker eten. Al kom ik er bij het gaan zitten achter, dat ik nog een extra aandenken heb! Waar zijn de kussens voor mijn pijnlijke billen?! Haha... toch kunnen we alleen maar nagenieten van onze tocht.

De bijzondere dag is nog niet ten einde, want we bezoeken aansluitend een traditionele dansvoorstelling. Goede muziek, prachtige mensen, bijzondere kleding (of juist niet!), indrukwekkende lichaamsbeschilderingen, mooie dansen en veel energie. Een geweldige manier om deze dag af te sluiten!


En tja... dan is al weer mijn laatste dag aangebroken. Ik start lekker relaxt op, omdat het regent. Onder het genot van mijn ontbijtje schrijf ik mijn dagboek bij. De veranda is hiervoor een heerlijk stekkie.

Met de hosteleigenaar Martin heb ik nog een interessant gesprek over de vele complicaties die de lokale bevolking ondervindt met de regering. De manier waarop grond wordt onteigend bijvoorbeeld. De mensen voelen zich genoodzaakt een duidelijk signaal af te geven door onder andere het museum te bezetten, waardoor het nu al geruime tijd gesloten is. Een ander voorbeeld is hoe een arts, volgens hem als een dictator, hier kan bepalen of iemand wel of niet medisch geholpen kan worden op het vaste land. Dit had grote consequenties voor zijn zoon die in een ernstig ongeval terechtkwam en 45 dagen op het eiland moest blijven voordat hij naar het vaste land mocht voor behandeling door specialisten. Daar werd vervolgens gezegd, dat als ze nog 1 week hadden gewacht, het been van de jongen geamputeerd had moeten worden! Martin blijkt een idealist en gedreven door zijn persoonlijke betrokkenheid, heeft hij vervolgens het aministratiekantoor van het ziekenhuis bezet gehouden waar ook de geneesmiddelen zich bevinden, om te realiseren dat er een andere arts het ziekenhuis gaat beheren. Er liggen nog steeds spandoeken in zijn auto...

Om 12.00 uur brengt hij me naar het vliegveld... althans dat was de bedoeling. Kwam hij vlak daarvoor nog grinnikend voorbij... rond het middaguur vroeg hij me nog even te wachten. Het is 12.30 uur als ik toch de schoonmaakster aanspreek om hem te proberen te bereiken: ik wil tenslotten mijn vlucht niet missen! Ook zij kan hem echter niet vinden. Gelukkig zijn er lokale bezoekers die mij uit de brand helpen en mij naar het vliegveld rijden. Het is er bijzonder stil... Als snel begrijp ik waarom. Ik heb de protesten gemist, maar het is duidelijk dat er daardoor niet voor middernacht gevlogen kan worden. Mijn vlucht is 12 uur vertraagd! Ik heb sterk het vermoeden dat Martin hier onderdeel van uitmaakt! Ik snap het hoor, al had ik het graag van hem gehoord.

We worden voorzien van een lunch- en dinerbon en gaan weer op pad. Ik kan gelukkig mijn zware dagrugzak bij Dennis op zijn kamer achterlaten, die hij voor de dag heeft gekregen. Hij heeft namelijk een groter probleem, omdat hij zijn doorgaande vlucht naar Amerika mist. We besluiten het er van te nemen en gaan met een taxi nog een stuk van het eiland verkennen waar we niet zijn geweest. Het blijkt een prima deal. We bezoeken de beeldengroep die als eerste op het eiland zijn geplaatst, waarna we via onverharde binnenwegen een prachtige route volgen naar grotten die zijn ontstaan door lavastromen. Bij een complex heeft het instorten van de plafonds voor mooie ´ramen´ gezorgd. Op een andere locatie wurmen ons door een nauwe doorgang, waarbij blijkt waarom de taxichauffeur een flinke zaklamp bij zich heeft. De grot eindigt met uitzicht op zee: grandioos! Wat een mooie toegift op deze laatste dag.

Aansluitend op het diner genieten we in een ander leuk restaurant nog uitgebreid van een cocktail om de tijd te overbruggen. Onderweg naar het vliegveld (om de vertrektijd te nog maar eens te checken) en vervolgens naar het hotel komen we in een flinke stortbui terecht. Gelukkig kunnen we een beetje opdrogen in de hotelkamer en na een opfrisbeurt gaan we weer op weg naar het vliegveld. De vlucht vertrekt iets na 03.00 uur en hoewel ik me op een filmpje had verheugd, in verband met de persoonlijke videoschermpjes, zie ik er alleen het begin maar van... Met moeite kom ik weer terug op deze wereld als de gezagvoerder verteld dat we in Santiago gaan landen... en ik besef dat daarmee ook weer een prachtige ervaring is afgerond!