Chili: San Pedro de Atacama & omgeving

Ohhhhhhh wat was het pijnlijk toen na amper 3 uurtjes slapen mijn wekker al weer ging in Salta om op tijd mijn bus te kunnen halen... Maar goed snel knop omgezet en weer op pad!

Nog een beetje in de schemer loop ik langs een park richting het busstation als het gedrag van en roedel honden mij opvalt. Ze lopen een beetje nerveus op en neer naar de vijver van het park. Ik ben natuurlijk nieuwsgierig genoeg om even te kijken wat er aan de hand is. En ach, zo sneu, een hond die in de vijver is gevallen/gesprongen, maar er in ieder geval aan deze hoge kant niet uitkan! Met de meest zielige ogen vraagt hij me om hulp. Maar dat is nog niet zo eenvoudig. Mijn verstand werkt op volle toeren: mijn volledige bagage naast me neerleggen in de schemer op dit uur, terwijl ik languit op de grond de hond eruit probeer te tillen? Gelukkig hoef ik er niet lang over na te denken, want er komen net 2 heren in uniform aanlopen. En ja hoor, echte gentlemen! Zij helpen in een paar pogingen het arme dier aan wal dat nog even beduusd staat te kijken. En dat om 06.00 uur ´s ochtends!

De busroute naar San Pedro de Atacama in Chili volgt in eerste instantie een stuk van de tour die ik gisteren heb gedaan. En zo krijg ik de berg met 7 kleuren in Pumahuaca nog even in vogelvlucht te zien, voordat we de Andes oversteken. De route 27 via de Paso de Jama bereikt een hoogte van ruim 4.000 meter! Het is alsof National Geographic aan mij voorbijtrekt: geweldig! De dvd-speler in de bus doet een goede poging mij af te leiden. Maar als we eerst de laatste 10 minuten van de film te zien krijgen, daarna het begin en ergens in het midden van de film bij de grensovergang er (als vanzelfsprekend) een andere dvd wordt ingestopt, heb ik het wel gehad!

Bij de Argentijnse grensovergang loopt het gesmeerd, al komen natuurlijk de verschillende busmaatschappijen tegelijkertijd aan. En dus is het even wachten met mijn paspoort in de hand, maar 1,5 uur later kunnen we weer vertrekken. Eenmaal in San Pedro de Atacama in Chili moeten we echter alles meenemen en wordt van iedereen alle bagage gecheckt vooral op eten, wat niet meegenomen mag worden.

Weer buiten sta ik dus aan de rand van het woestijndorp op 2.440 meter hoogte in Chili. Een nieuw land: toch even spannend! Ogenschijnlijk stoer ga ik op zoek naar een hostel. Ik wordt echter al snel ingehaald door een knul met een folder van hostel Nuevo Amanecer en ik laat me overhalen een kijkje te nemen. Het blijkt een leuk, schoon en rustig hostel te zijn en dus ben ik verkocht. Een prima uitvalsbasis voor de tours die ik hier wil gaan doen!

Zodra ik mijn spullen geïnstalleerd heb, ga ik op pad. Eerste doel: Chileens geld scoren! Toch wel handig, dacht ik zo. Met een kleine 10 minuten sta ik in het centrum van het dorp en heb mijn geld in handen. Het is even wennen aan een nieuwe valuta en met name om weer een gevoel van waarde te krijgen bij het geld.
Ik heb verder nog 2 wensen voor deze avond in gedachten, maar die moeten toch echt even wachten. Had ik het zojuist nog ontzettend warm, nu weet ik dat de woestijnhoogvlakte zijn temperatuur in de avond snel en flink kan laten dalen. En dus loop ik op en neer naar het hostel voor een fleecejack. Als ik eenmaal mijn 3 verschillende tours heb geboekt bij een touroperator, zoek ik een knus restaurantje uit waar ik bij het openhaardvuur ga zitten. Maar niet voor lang, want ik heb slaap!


Met een aardige nacht achter de rug (voor een slaapzaal dan), ga ik op pad voor een ontbijtje. Er is een minisupermarkt om de hoek, waar ik mijn favoriete spullen weer weet te vinden. Zo zit ik op mijn gemakje aan het ontbijt in het hostel. Want mijn tour voor deze dag begint pas lekker om 15.00 uur.

Het hostel beschikt over gratis internet en dus ga ik aan de slag met mijn verslag van Salta en omgeving. Flink balen als de helft van mijn verslag ´verdwijnt´ en ik dat stuk opnieuw moet typen. (Ik ben dus nu ook voor de zekerheid belachelijk veel kopietjes aan het maken!)

Na mijn lunch op een bankje op het centrale plein in het dorp, ga ik met een busje op pad naar Laguna Cejar, een meer in de zoutvlakte van San Pedro. Het is er prachtig! Net als in de dode zee, blijf je hier ook gemakkelijk drijven door het hoge zoutgehalte. Dus dat moet uitgeprobeerd worden! Ik ben voorbereid en dus kleding uit (tot op het badpak na dan!) en snel het meertje in. Haha... en er ook snel weer uit, want het is KOUD en zeker met de behoorlijke wind! Maar het is de moeite waard en leuk om te ervaren! Als hier en daar mensen hun natte badspullen onder hun kleding aanhouden, blijkt wel hoe zout het water is. Want de witte zoutvlekken verschijnen onherroepelijk op de bovenste kledinglagen! Een grappig gezicht mag ik wel zeggen.

Er zijn 3 meren in de buurt van deze stop waar ik natuurlijk ook heen wandel. Allemaal even prachtig! Daarna gaan we het busje weer in voor Los Ojos de Salar: de ogen van de zoutvlakte. Het zijn 2 grote ronde gaten in de grond van zo´n 15 meter doorsnee (schat ik) met als bijzonder aspect dat ze gevuld zijn met zoetwater! Voor mij zijn ze extra mysterieus, omdat ik 2 verschillende verklaringen heb gekregen. Een touroperator gaf aan dat ze ontstaan zijn door meteorieten en mijn huidige gids zegt dat het om een verschil in structuur van de bodemlagen gaat waardoor er een verzakking heeft plaatsgevonden. Hoe dan ook: ze zijn mooi!

We rijden nog een stukje verder om een meer heen om een prima plekje te bemachtigen voor de zonsondergang onder het genot van een Pisco Sour. Dit is een druivenlikeur heel populair in Chili, maar ook in Bolivia en Peru heb ik begrepen: lekker!!!

Onderweg terug naar San Pedro kan ik mijn ogen niet meer open houden en dus gaat de tocht heel snel! In een soort cafetaria eet ik nog een tortilla voordat ik weer terugga naar mijn hostel waar het nog lang gezellig is...

-

GRRRRRRRRRRRRR.... &@%”*$&%<”@?$! Mag ik even tussendoor grommen!!!! Want schreef ik nog dat ik alles vaak opsla. Nou dat was dus gisteren... Kennelijk zit er een opschoningsprogramma op deze computer, want mijn document dat ik als back up extra in Word had opgeslagen, is niet meer te vinden. Mijn hele persoonlijke map is ´verschwunden´! En dat had ik nodig, want helaas blijkt mijn verhaal op de Ola Chica-site maar voor de helft opgeslagen te zijn. BALEN! Zeker omdat er zoveel te vertellen valt. Maar goed, het is voor een heel goed doel: ´me, myself and I´! En dus weer opnieuw aan de slag! Hè… lekker effe mopperen…

-

Zaterdag 9 oktober sta ik opnieuw vroeg op en ditmaal voor een tour naar de Lagunas Altiplánicas. Rond 07.15 uur word ik opgehaald om in eerste instantie naar Laguna de Chaxa te reizen in Reserva Nacional Los Flamencos. Je raadt het al volop Flamingo´s te zien. Al mogen het er voor mij nóg meer zijn en mogen ze nóg dichterbij komen! Het is hoe dan ook genieten van deze sierlijke en kleurrijke vogels. Er is een leuke route uitgezet die ik uiteraard bewandel: een prachtig gebied!

Vervolgens klimmen we de hoogvlakte op voor de Lagunas Miscanty en Miñiques. Twee meren op ruim 4.300 meter hoogte en het uitzicht is adembenemend! We worden eveneens getrakteerd op Vicunia´s op afstand (een Lama-achtig dier) en een Zorro Culpeo (een soort woestijnvos) die door zijn eigen nieuwsgierigheid ons toch op korte afstand laat komen.

Na een stevige lunch brengen we een bezoek aan de Quebrada de Jere: een groene vallei met uitgekiend irrigatiesysteem uit het verre verleden om de vele fruitbomen van water te voorzien. Een prachtige oase!

We ronden de tour af in het nabijgelegen aardige woestijnplaatsje Toconao, voordat we weer de nodige meters afdalen naar San Pedro. Dit keer wordt ik bij mijn hostel afgezet en ik ben zo moe dat ik niet meer de moeite neem om het centrum in te wandelen voor een hapje. En dus met wat simpel eten lekker vroeg het bed in, want morgenochtend staat de wekker éxtra vroeg!


En inderdaad is het op zondag de 10e oktober extra vroeg, omdat ik de Tatio Geysers ga bezoeken bij zonsopgang. En dat betekent dat ik om 04.00 uur opgehaald wordt! Laat nou precies deze afgelopen nacht ook nog eens de klok een uur vooruitgezet zijn, zodat het gevoelsmatig zelfs maar 03.00 uur is! Goed uitgekiend dacht ik nog... nou niet dus!

Het blijkt allemaal de moeite waard als we (tientallen busjes!) een paar uur later weer op 4.300 meter hoogte aankomen bij de 64 borrrelende geisers en zo´n 100 zogenaamde Fumaroles (openingen in de aardkorst waar gassen of dampen uit ontsnappen, met dank aan Wikipedia!). Het is net een gigantisch arctisch stoombad dat mysterieus wordt belicht door het ochtendgloren. Arctisch? Jazeker! Gelukkig was ik goed voorgelicht en dus voorbereid op de -15 graden Celcius hier op deze hoogvlakte voor zonsopgang inclusief de wind. Met een hempje, shirt, 2 fleecejacks, een windjack, dikke das en muts probeer ik de kou te weerstaan. Het is een goede oefening voor Antarctica!

Hoopte ik op een ontbijtje lekker in een lekker warm restaurant? Nou vergeet het maar! Het ontbijt wordt heel idyllisch buiten tussen de geisers geserveerd. De hete thee en het warme eitje smaken me goed! De mogelijkheid daarna om hier in een thermisch bad te stappen, weet ik met gemak te weerstaan. Haha... ik geniet wel van de mooie omgeving die langzaam door de eerste zonnestralen opwarmt!

Massaal rijden we daarna naar een nabijgelegen gehucht, waarvan het aantal aanwezigen (inwoners) door de toeristen makkelijk verdrievoudigd wordt. Toch heeft het wel wat. Belangrijkste publiekstrekker is echter het publieke toilet, waar handig op in gespeeld wordt door de handelaren met lokale snacks en souvenirs, die er omheen staan.

Op de terugweg is het daarna vanzelfsprekend heel stil in de bus met het zonnetje erop. Er wordt volop slaap ingehaald! Omdat ik uiteindelijk als laatste wordt afgezet, krijg ik ook nog een nieuwe indruk van het dorpje San Pedro en zijn leuke zanderige straatjes en originele ho(s)tels en restaurants.

Ik ga meteen op pad voor mijn busticket naar Iquique, waar ik vanavond nog naar toe wil en ben blij als me ook dat weer lukt. De smakelijke lunch volgt in een tuintje achter een restaurant, waarna ik nog een bezoekje breng aan het aardige antopologische museum Gustavo le Paige. Zo bijzonder als de Lonely Planet het aangeeft, ervaar ik het echter niet.

In het hostel probeer ik voor de 3e keer foto´s te plaatsen op internet. Ik dacht behoorlijk geduldig te zijn, maar raak nu toch echt gefrustreerd. Ligt het niet aan mijn camera, mijn zware volle geheugenkaart, het meermalen verbreken van de verbinding, het ontbreken van een verkleiningsprogramma op de computer dan ligt het wel aan de trage computer of de website die niet mee wil werken en me eruit gooit. Het blijft een uitdaging! Een paar uur later geef ik het echter op!

Wat is het dan heerlijk om door de knul van het hostel verwend te worden met een ritje naar het busstation, dat precies aan de andere kant van het dorp ligt. Vandaaruit vertrek ik in eerste instantie naar Calama om over te stappen op de bus naar Iquique. Veel tijd om in gedachten terug te gaan naar de wonderlijke wereld van San Pedro de Atacama heb ik niet, want ik lig weer zo te slapen in de buszzzzzz....