Argentinië: Bariloche & omgeving

Vanuit een druilerig Puerto Madryn kom ik op zondag 31 oktober om 12.00 uur aan in een zonovergoten Bariloche: heerlijk natuurlijk! Het ziet er geweldig uit en het lijkt alsof ik in de Alpen ben beland. De plaats ligt schitterend aan het meer Lago Nahuel Huapi (ik wordt gek hier van de namen die ik niet kan onthouden!), met op de achtergrond de Andes met besneeuwde bergtoppen. Ik check in bij Penthouse 1004, een hostel in een afschuwelijke flat, maar bijzonder goed gefaciliteerd, gezellig én met een waanzinnig uitzicht!

De middag gebruik ik om lekker te lunchen (pompoensoep!) en daarna de sfeer van het stadje op te snuiven. Het Alpenplaatje is compleet, als ik Sint-Bernardhonden ontdek mét kruikjes! Ik moet hartelijk lachen als ik er eentje met moeite onder een bankje zie kruipen... ´Nee, niet nog meer toeristen met wie ik op de foto moet!´. :-) Ik bespaar ze het moment met mij en neem mijn foto op flinke afstand met de telelens.

Maar niet het Alpen-effect heeft mij hier naar toe gebracht, of de mogelijke prachtige wandelingen, of de vele meren in dit gebied, of de uitgebreide mogelijkheid tot shoppen... Neeee! En vooral dames opgelet: ik ben hier, omdat het dé chocoladehoofdstad is van Argentinië! En dat moet uiteraard eens flink onderzocht worden!

Nou aan mogelijkheden geen gebrek en dus volg ik maar wat mijn reisgids aangeeft en ga naar dé topper: Chocolateria Mamuschka. Het kost me al veel moeite om de vele anderen voorbij te lopen, allemaal met de meest smakelijke varianten en uitvoeringen. In de winkel waan ik me letterlijk én figuurlijk in een snoepwinkel. Het is een waar chocoladeparadijs. Ik kies het goedkoopste doosje uit en laat het de dame vullen, bij zo´n groot assortiment is het namelijk moeilijk kiezen. Het doosje is al een cadeautje op zich, daarna gaat het gevuld met chocolaatjes in een bijpassend papieren zakje, waarna het geheel in een uiteraard eveneens bijpassend plastic tasje verdwijnt. En zo ga ik dan met mijn nieuwe schat op pad en wat Chileense Pesos bereft behoorlijk wat lichter, want ik had voor hetzelfde geld een maaltijd kunnen hebben!

Bij een kerk aan het water op een bankje geniet ik van het uitzicht en open voorzichtig alle verpakkingen waarna ik mijn chocolaatjes koester... totdat een oerinstinct het gewoon van me overneemt en ik de ene na de andere probeer! Haha... er is ook niets veranderd! De verleiding is te groot! Toch ben ik blij te kunnen zeggen dat ik er maar liefst 2 dagen over heb gedaan. ;-) En ja, de chocola is hier bijzonder smakelijk! Het zijn natuurlijk ook fantastische souvenirs, ware het niet dat ik zeker weet dat ze Nederland nooit zouden bereiken!

Ik wandel terug naar het hostel, waar ik ter compensatie super low budget dineer met een soepje en brood. Maar mijn dag kan al niet meer stuk als ik door de enorme ramen het uitzicht prachtig zie veranderen.


De andere ochtend sta ik al weer vroeg op. Na het ontbijt en bezoek aan de supermarkt ga ik met een lokale bus naar het meer Lago Gutiérrez. Ik neem er meteen de tijd om van het mooie uitzicht te genieten en het ongelofelijk heldere water. Daarna loop ik op mijn gemakje om het meer heen naar de waterval Cascada de los Duendes. Onderweg krijg ik 2 nieuwe vriendjes: 2 honden die me het hele traject zullen vergezellen (zo´n 5 uur lang!). Ik noem ze Buenos en Aires. Buenos is gewoon een goeike die me op de hielen volgt en in de gaten houdt of het allemaal wel goed gaat met mij. En Aires is een pittig ding met een air en die mij het liefst voor zichzelf heeft. Hij loopt continue voorop en weet ook waar ik heen wil (ik ben vast niet de enige op dit traject!).

Het is zo bijzonder en gezellig met ze! Onderweg kom ik wel enkele andere wandelaars tegen, maar ze blijven bij mij... Het feit dat er zo weinig wandelaars zijn, maakt de ervaring des te puurder. Ik stop onderweg regelmatig om te genieten van de vele doorkijkjes door de bomen en ben blij dat ik mijn boek heb meegenomen. De weg door het bos naar de waterval is eveneens mooi en makkelijk.

Daarna besluit ik om door te lopen naar het uitkijkpunt. Dat is wat pittiger. Als ik denk dat Buenos en Aires me (terecht denk ik dan) alleen naar boven hebben laten gaan, kom ik ze toch weer tegen. Zo lief! Eenmaal boven nemen we het er lekker van, want het uitzicht is om van te smullen en we hebben het helemaal voor onszelf! Vooral Buenos vindt het interessant om me keer op keer op en neer te zien rennen van de camera met zelfontspanner naar het stekkie waar ik op de foto wil. Ik moet natuurlijk wat te kiezen hebben :-)

Op de terugweg ontmoet ik 4 dames (haha... uit Buenos Aires), waarvan er eentje mij op de heenweg al had gevraagd van haar een foto te nemen. Ze dacht toen dat het mijn honden waren en wijst haar vriendinnen dus op ons drietal. Ze zitten/liggen heerlijk aan het meer en het loopt uit op een bijzonder leuk (en soms moeizaam) gesprek over politiek, educatie, vakanties en vele andere onderwerpen. Ik versta meer dan dat ik zelf kan duidelijk maken, maar we komen een heel eind. Als ik besluit om weer te vertrekken, moeten ze hartelijk lachen. Want zodra ik opsta, staan de honden (die tot op dat moment nog heerlijk lui onder de bomen lagen) direct aan mijn zij. Geweldig!

En zo loop ik verder terug naar de bushalte. Bij het punt waar ik de honden ontmoette, blijft Buenos achter, in eerste instantie onopgemerkt. Eigenlijk wel best zo, want hoe moet dat met Aires die uiteindelijk aan mijn voeten ligt te wachten op het strandje bij de bushalte. Als de bus er aankomt, moet ik me haasten naar de halte, terwijl Aires afgeleid is door een puppie die hem achterna zit. Als ik eenmaal in de bus mijn kaartje heb betaald, krijg ik weer de gelegenheid om naar buiten te kijken en ik zie Aires op afstand vertwijfeld naar de bus kijken... ´Is ze ingestapt?´. Ik hou het niet droog...

Ohhhhhhhh wat zou ik graag mijn nieuwe vriendjes met me meenemen op reis! Het voelt ineens eenzaam, na zo´n ervaring. Ongelofelijk dat die 2 dat gevoel bij mij zo teweeg kunnen brengen en dat in een dag! Het houdt me in ieder geval goed bezig in de bus en ben blij met de afleiding in het hostel. Met Marleen (een leuke Hollandse meid) spreek ik af om later op de avond samen te gaan eten. En zo belanden we in een pastazaakje, waar ik deze hele bijzondere dag gezellig afsluit.


De volgende ochtend check ik uit, omdat mijn Lake-Crossing tour mij meteen ook naar Chili brengt. Het is een speciale dagtour, waarbij ik 3 meren per boot oversteek en de tussenliggende stukken per bus afleg. Het traject gaat vanuit Bariloche, Argentinië, naar Puerto Montt in Chili en de meren heten Lago Nahuel Huapi, Lago Frias en Lago Todos los Santos. De zon staat hoog aan de hemel, een prachtige dag dus voor deze tocht. Het is zeer goed geregeld, evenals de grensovergang bij onze lunchstek en dus genieten! Zowel de boottochten als de busritten zijn schitterend, het is hier bijzonder groen. Mocht je een indruk willen krijgen, kijk dan op www.cruceandino.com. Uiteindelijk kom ik moe (van het niets doen!) maar voldaan om 20.45 uur aan in Puerto Montt: ik ben weer in Chili! En ook hier heb ik weer leuke dingen op het programma staan, maar daarover later meer!

Groetjes en dikke zoen!