Argentinië: Buenos Aires 2e bezoek

Na een hele regenachtige busrit kwam ik dan na 20 uur aan in een toch lekker zonnig Buenos Aires (BA). Het nieuwe busstation Retiro is maar liefst 400m lang, 3 verdiepingen hoog en biedt ruimte aan 75 bussen tegelijkertijd. Het geeft meteen aan hoe belangrijk het busvervoer is hier in Argentinië.

Heerlijk om terug te zijn in Buenos Aires en natuurlijk het meest omdat het ´gewoon´ lekker bekend is! Bovendien heb ik de vorige keer de boel al grondig verkend, dus hoef ik nu niets cultureels van mezelf. Lief hè? :-) Behalve dan dat ik behoorlijk wat te regelen en bij te werken heb achter de computer.

Toch moet dat en een skypedate even wachten. Tijdens de busreis bleek er namelijk weer een lekkage in de bus te zijn. Gelukkig had ik relatief snel door dat de vloer nat was en kon mijn kleine rugzak nog in de volgende 16 uur drogen. Heel blij, want dit keer waren mijn boeken én nog belangrijker mijn dagboek niet nat geworden.

Bij aankomst in het hostel blijkt echter dat ook mijn grote rugzak nat is. En niet zo´n beetje ook! Flink balen dus, want de natste kleding heeft toch echt een opfrissend wasje nodig. Alsof het nog niet genoeg is, blijkt ook mijn andere compartiment van mijn rugzak nat. Het is zelfs zo dat mijn UNO-kaartspel in het doosje, in een soort toilettas zo nat is dat de kleuren uitgelopen zijn. Met moeite besluit ik het spel weg te gooien. Het doosje was aan alle kanten met plakband verstevigd om de vele reizen te overleven en de kaarten waren op z´n minst smoezelig te noemen. Maar oh, wat kan zoiets toch een emotionele waarde hebben!

De rest van de middag ben ik bezig met een grote reorganisatie van mijn bagage. Dat was toch al nodig door de spullen die ik op kwam halen en natuurlijk wil ik ook weer zoveel mogelijk achterlaten. Maar nu moet ook alles uit de verschillende toilettassen die ik bij me heb, omdat elk miniscuul potje of wat dan ook nat is. Het ruikt inmiddels behoorlijk vochtig in de kamer door alles wat ik er te drogen heb hangen/liggen. Mijn twee slaapgenootjes begrijpen de noodzaak gelukkig.

De wereld is even heel erg groot als het trieste berichtje binnenkomt van Laura dat ze Floyd moeten laten inslapen. Het is de Newfoundlander (hond) die al bijna 12 jaar deel uitmaakt van mijn zus haar gezin. Dan voelt een virtuele knuffel toch heel kil...

Ik heb er genoeg van voor vandaag. Dus na een snelle hap, duik ik al even snel mijn bed in. Op naar een nieuwe dag.

Om 06.00 uur ben ik al wakker en als ik het echt niet meer uithoud, ga ik beneden in de lounge zitten lezen. Na het ontbijt is het eerst zaak om alles, wat nu lekker droog is, weer het juiste plekje te geven. Dus de toilettassen worden weer gevuld en mijn grote rugzak weer met kleding, slaapzak en alle andere troepies die ik mee sjouw.

De rest van de ochtend zit ik achter de computer. En na een goedkope lunch in het hostel ga ik richting het centrum. Via een telefoon- en skypestop beland ik vervolgens heerlijk in de vertrouwde bioscoop waar ik The Indestructables zie. Zo´n grappige actiefilm! Al is het alleen al maar om de reünie van vele vergane glorietypes die er in meespelen. En toch heeft het wel wat. Dat vinden ook mijn medezoekers, want bij het einde wordt geapplaudisserd! Ietwat overdreven naar mijn mening. Maar die is vast niet belangrijk, gezien het feit dat ik vast niet helemaal onder de juiste doelgroep val. :-) Toch geniet ik van het geheel, inclusief de beleving van de anderen!

Omdat de avond is gevallen, loop ik in een sfeervol verlichte stad weer terug naar mijn hostel om te gaan slapen.

Donderdag 16 september is dan al weer mijn laatste dag in BA. Ik ben nog steeds volop achter de computer te vinden. Het resultaat? Een behoorlijk gedetailleerde planning in Excel voor de rest van de reis van Ola Chica en de nodige geboekte vluchten en tours. Ik heb geleerd van mijn dure vliegticket in Brazilië! En hoewel plannen/low budgetreizen een beetje ten koste gaat van mijn flexibiliteit, is het toch ook wel nodig om alles te kunnen zien en op tijd te kunnen boeken. Het voelt goed!

Althans totdat ik ´s middags weer in de bioscoop beland en de verfilming zie van het boek ´Eten, Bidden, Beminnnen´ van Elizabeth Gilbert. Daarin komen mooie onderwerpen aan de orde die me raken. En een ervan is of ik toch wel tijd genoeg neem voor mezelf... Klinkt stom hè, met een half jaar vrij. Maar ik zit het van voor tot achter in te vullen! Prachtig om even stil te staan bij wat ik werkelijk uit dit half jaar wil halen.

Ik heb een mooie busrit van 10 uur naar Córdoba voor de boeg om hier over na te denken. En dus haal ik mijn grote rugzak op uit de kluis bij het busstation, die ik aan het begin van de middag er al met de metro naar toe had gebracht. Dat gaf me uiteindelijk meer tijd om in het centrum door te brengen, omdat ik zonder mijn bagage wat later aan kan komen. Mijn bus vertrekt tenslotte pas om 22.00 uur. En zo verlaat ik dus Buenos Aires al weer... tot 6 december!