Brazilië / Argentinië: Foz do Iguazu

WOW! Met een geweldige knaller heb ik Brazilië verlaten: de watervallen van Foz do Iguazu!

Maar voordat ik daar aankwam had ik nog een aardige busreis voor de boeg. Het is 11 september als ik met een leuk Australisch koppel naar het busstation van Bonito loop, lekker op korte afstand van het hostel. Haha, niet geheel toevallig! Ik wordt ook wat wijzer en let daar dus wat meer op!

Onze bus vertrekt om 14.30 uur naar Dourados waar we een tussenstop hebben van van 20.00 tot 23.00 uur. Een mooi moment om mijn dagboek bij te werken. Een half uurtje later dan gepland, stappen we de bus in, waarin al mensen liggen te slapen die al een paar uurtjes in deze bus erop hebben zitten. Mijn buuf ligt dan ook heerlijk uitgestrekt over de 2 stoelen en het kost me wat moeite haar wakker te krijgen. Gelukkig blijk ik ook lekker snel in te slapen. Een beetje wazig wordt ik echter 05.30 uur wakker van de melding dat we over moeten stappen op een andere bus. Das jammer! Maar uiteraard overleef ik dat en zo beland ik dan om ongeveer 08.30 uur op het grote busstation van Foz do Iguazu, de stad aan de Braziliaanse kant van de watervallen. Bij het toeristisch informatiepunt word ik goed op weg geholpen met informatie over de lokale verbindingen.

En dus stap ik vervolgens op een plaatselijke bus die me naar het centrum van de stad brengt. Daar mag ik dan de bus naar het park van de watervallen nemen. Het verloopt allemaal vlot en zo sta ik dan in de nieuwe entree van het park. Het ziet er prima en verzorgd uit! Mijn grote bagage kan ik in een kluis achterlaten, zodat ik met een kleinere tas het park in kan met jawel weer een andere bus! Ik ga op naar een nieuw record!

Maar laat ik me vooral niet afleiden, want vanaf de derde stop is er een mooi aangelegd wandelpad dat langs de rivier loopt en uitzicht geeft op de talloze prachtige watervallen. Hier ben ik voor gekomen! Vooral het laatste stuk is schitterend, waarbij er een pad over de rivier is gecreëerd, waardoor je boven een waterval terechtkomt. Met een lift ga ik naar een hoger platform om een beter uitzicht te hebben. Uiteindelijk ben ik na zo´n 2,5 uur toch behoorlijk nat van het opspattende water en de soort van motregen die in de lucht hangt. Maar dat kan drogen in de wind bovenop de bus die me terugbrengt naar de uitgang.

Je voelt het al aankomen: jawel met mijn grote bagage stap ik vrolijk weer op de volgende bus richting de stad. Maar niet voor lang, want onderweg bij een hotel stap ik over op de bus die me naar de Braziliaanse grens brengt. Bij de grenspost is het even zweten, want mijn doorgang gaat niet zo vlot als bij anderen... De douanebeamte kijkt er ook nogal moeilijk bij! Na een tijdje kom ik er achter dat ik bij binnenkomst in Brazilië een stempel gemist heb. Gelukkig heb ik de papieren bij de hand van die vlucht en zo wordt mijn verblijf toch nog goedgekeurd!

Eenmaal weer buiten is, zoals al gemeld was, de bus vertrokken. En dus wacht ik op een nieuwe bus. Met veel moeite prop ik mezelf met alle bagage weer naar binnen, maar dan blijkt mijn vorig buskaartje van een andere maatschappij te zijn en of ik dus de volgende wil pakken! Wel ja, er kan er nog wel eentje bij in het rijtje bussen! Maar eenmaal weer buiten en met de bus uit het zicht, besef ik dat ik net zo goed opnieuw had kunnen betalen, want nu was het toch weer een half uur wachten. Ach, ik heb er natuurlijk al behoorlijk wat uurtjes op zitten met de gebroken nacht in de bus, dus ik vergeef het mezelf maar dat ik niet meteen zo helder was! Haha...

De elfde bus in 24 uur tijd, jawel een nieuw record!, brengt me naar de Argentijnse grens en hier wacht de chauffeur wel, wetende waarschijnlijk dat de procedure hier vlotter verloopt. Ik mag weer instappen voor het laatste stuk naar het dorp Puerto do Iguazu, de Argentijnse versie! Inmiddels maak ik me niet meer zo druk over de manier waarop mijn hostel eruit ziet, want ik wil zo snel mogelijk het bed in! Niet voordat ik nog wat Argentijnse Pesos heb gescoord bij een bank en in een supermarkt nog voor een hapje zorg. Om 20.30 uur lig ik dan heerlijk totaal uitgeblust in een 4 persoonskamer van het hostel Peter Pan.

Het verrast me als ik de andere ochtend pas om 07.30 uur wakker wordt van de wekker van kamergenoten! Ik had namelijk om 08.30 uur in het Argentijnse parkdeel van de watervallen willen zijn. En mijn wekker zetten leek overbodig, omdat ik al zo vroeg naar bed ging. Maar goed, dat red ik dus niet meer, omdat ik ook al mijn spullen nog apart wil zetten in verband met uitchecken! Om 09.00 uur heb ik de bus voor een half uur durende rit richting de entree. Opnieuw is alles tot in de puntjes verzorgd en ik kan het niet helpen om een vergelijking te maken met een pretpark als de Efteling, maar dan wat tropischer! De treintjes, eettentjes, activiteiten, souvenirs, de aangelegde paden en goede begeleiding: het ontbreekt aan niets! De grote aantallen toeristen weten zich goed te verdelen over de verschillende wandelroutes en activiteiten en dus loop ik af en toe toch lekker in mijn uppie te genieten van de prachtige bosrijke omgeving.

Het was al beloofd dat de Argentijnse kant nog mooier en leuker is en ja hoor, daar ben ik het mee eens! Eerst loop ik naar het traject dat me aan de bovenkant van de watervallen brengt, waarna ik overstap op het traject aan de onderkant. Het is zo prachtig, dat het maar moeilijk te geloven is dat dit `gewoon` een natuurlijk park is! Dat vinden Ike en Nancy uit Nederland ook en omdat we een dezelfde volgorde voor de rest van de dag in gedachten hebben, gaan we er samen op uit.

We laten ons verleiden tot de ultieme watervalervaring: een boottocht tot letterlijk onder een paar van de watervallen! Mijn plastic regencape komt hierbij aardig van pas en in combinatie met de veiligheidsvesten zie ik er weer bijzonder charmant uit. Ahum... Maar het is het zo waard! Kicken! Na 12 dure minuten in de speedboot, ben ik weer een bijzondere ervaring rijker. En nee... dank je wel, ik hoef mezelf zo niet op film! Haha...

We onderbreken de wandelingen voor een lunch. Daarbij worden we vergezeld door een viertal soort miereneters, die inmiddels ook op de broodkruimels afkomen. Ze zien er bereknuffelig uit, maar we worden erop geattendeerd dat ze ook pittige klauwen hebben!

Er staat voor ons nog één onderdeel op het programma: een treinritje naar de wandelroute die ons naar de Garganta del Diablo-waterval brengt, de zogenaamde duivelsstrot. De reisgids had geadviseerd hiermee te eindigen en dus gaan we op pad. Al zijn we al behoorlijk vol en onder de indruk van alle watervallen die we al gezien hebben. De wandeling gaat over een ogenschijnlijk rustige rivier, maar wij weten inmiddels al beter. Toch overtreft het volgende onze stoutste verwachtingen en met kippenvel sta ik dan naar het waanzinnige natuurgeweld (letterlijk en figuurlijk) te kijken. Het is alsof iemand de stop uit het bad heeft getrokken, zo valt er in een hoefijzervorm een gigantische hoeveelheid water naar beneden. Alle superlatieven zijn al gebruikt, maar dit slaat werkelijk alles! WOW! De rivier is beneden niet zichtbaar door de mist van het water. De kracht van de waterval is gewoon voelbaar door de regenachtige wind die erdoor ontstaat. Het is écht overweldigend! Dat had ik eerlijk gezegd niet meer verwacht. Zeiknat, maar onder de indruk van deze afronding van ons watervalbezoek, druipen we af... Haha ook weer letter en figuurlijk.

We volgen de zelfde route terug naar het dorp, waar ik afscheid neem van het gezellige stel. Ik kleed me om in het hostel en ga bepakt en bezakt naar het busstation. Daar heb ik om 17.45 uur de bus naar Buenos Aires. Opnieuw een busrecord: want deze rit duurt maar liefst 20 uur! Toch blijkt deze redelijk comfortabel, omdat ik op een paar uurtjes na twee plaatsen beschikbaar heb.

En zo ben ik bijna ongemerkt in een ander land terechtgekomen. De busrit geeft me de gelegenheid om even terug te kijken op mijn Brazilië ervaringen. De enorme afstanden, de grote diversiteit aan steden, natuurlijke landschappen en vervoersmiddelen, de vele Volkswagenbusjes en Kevers, het contrast tussen arm en rijk, het leed van de vele daklozen en de straathonden en -katten, het wonderlijke dierenrijk met angstaanjagende dieren zoals de Kaaimannen en spinnen, maar ook de snoezige aapjes of juist weer vervelende muggen en andere bijtende insecten, de hartelijke mensen en bijzondere ontmoetingen, de confrontatie met mezelf, waarbij gelukkig het pittige dieptepunt van korte duur was en duidelijk naar de achtergrond verdwijnt door alle mooie hoogtepunten...

Ik blijf achter met de vraag hoe ik het toch in `s hemelsnaam in Nederland moet gaan redden zonder de hier altijd aanwezige relaxende hangmat? :-)