Brazilië: Barreirinhas & Sao Luiz

Zooooo, even heerlijk de hitte ontwijken! Ik zit momenteel in Sao Luiz en de zweetstraaltjes lopen werkelijk van mijn lijf. Volgens mij is de luchtvochtigheidsgraad hier heel hoog. Dus dit internetcafé is even een welkome afkoeling!

Laat ik even beginnen met de stand van zaken van mijn fysieke gestel, mocht je hier nieuwsgierig naar zijn. Het goede nieuws is dat ik niet meer mank loop! Yes! De uitdaging zit hem nog wel in de bulten onder mijn knie en op mijn enkel die niet kleiner lijken te worden onder de inmiddels geelgroene en jeukende huid... heel bijzonder gezicht! Ze blijven pijnlijk, maar niet bij het lopen en dus wacht ik het nog maar even af. Heeft gewoon tijd nodig denk ik! Verder ben ik van de flauwtes af, dus voel me prima!


Eergisteren nog zat ik in Barreirinhas, de plaats van waaruit het Nationale Park Lençois Maranhenses te bereiken is. Toen ik in Nederland de vakantiebeurs bezocht, kreeg ik een Braziliëgids in handen. Ik was meteen verkocht toen ik de foto´s van dit park zag. Witte zandduinen als een laken uitgespreid met natuurlijke kraakheldere meren ertussen. En dit is mijn moment! Om 09.30 uur stapte ik in de 4x4-truck voor weer een pittige rit over zandwegen het park in. Pittig? Ja hoor, als je zo´n 20 cm van je bankje afvliegt en met je hoofd het dekzeil raakt... haha, het creëert meteen een band met de andere toeristen! Opnieuw worden riviertjes overgestoken, waarbij ik toch voor de zekerheid mijn tas maar even op schoot neem. Het water raakt nét niet onze voeten!

En dan na zo´n half uur rondhobbelen komen de spierwitte zandduinen in zicht. Schitterend! Te voet kunnen we 3 meren bezoeken, die zijn ontstaan door de regenval van de afgelopen maanden. Het is adembenemend mooi! Maar oh... wat is er toch in een vorig leven gebeurd met mij??? Heel diep van binnen zit namelijk een soort aversie tegen het beklimmen van zandheuvels. In Namibië had ik er ook al last van, nou die kriebels kwamen hier ook direct omhoog! Met elke twee stappen dat je de heuvel op probeert te komen, glijd je er vervolgens weer één naar beneden: zo demotiverend! Nu is het gelukkig stukken beter gesteld met mijn conditie door het reizen, maar ik wordt in de brandende zon toch weer op de proef gesteld.

Nadat ik de nodige heuvels heb gehad, besluit ik op een mooi strategisch uitzichtpunt mijn doek te spreiden en zittend heerlijk te genieten van het uitzicht. Toch zit dat de begeleider niet helemaal lekker of zo, zodat hij mij toch weer een paar heuvels verder praat naar nóg een meertje. Als ik vervolgens een groep achter de eindeloze heuvels zie verdwijnen, zakt de moed me in de schoenen, nou ja in het zand! Want op aanraden zijn we op blote voeten op pad... Ik heb sterk het vermoeden dat ik dezelfde weg weer terugmoet en volgens mij hebben we niet meer zoveel tijd. Zo is de knoop snel doorgehakt: ik ploeter door dit onwijs mooie landschap weer terug richting de 4x4-truck.

Maar ja hoor, dat heb ik weer: even is er niemand meer in het zicht. Niemand van de toch zo´n 35 toeristen die er met mij zijn losgelaten... Heb ik het wel goed begrepen? Zal toch niet zo zijn, dat ik toch naar het derde meer moet en dat we daar opgepikt worden?... Niet net nu ik bijna weer terug ben... Ik voel het in mijn buik... Gelukkig had de begeleider mij al in de smiezen en kwam achter zijn verloren schaap aan. Met handen en voeten probeer ik duidelijk te maken, dat ik er nu toch écht genoeg van heb en de snelste weg naar de 4x4-truck wens te vinden. Dat blijkt inderdaad dezelfde weg weer terug: prima! Ik ga alvast!!!

Het zand komt inmiddels figuurlijk mijn neus uit en is zo heet, dat ik vrees voor brandblaren onder mijn voeten. Ik ben zo blij als ik op de laatste heuvel voor de trucks mijn doek weer wegleg en ik lekker ga zitten. Het is echter maar van korte duur, want ondanks bedekte armen, pet, zonnebril en 1,5 liter water, is de hitte niet te harden. En met de zonnesteekachtige toestanden van Fernando de Noronha nog in mijn achterhoofd, sta ik weer op en daal de duin af naar de trucks.

Ik zie de chauffeurs verwonderd kijken als ik (blijkt achteraf) ruim 1,5 uur voor de anderen in de dankbare schaduw van de truck ga zitten... Wat een schitterende omgeving, maar ohhh zoooo niet mijn ding!!! Trots op mezelf dat ik het wel ben aangegaan (ik zag er vantevoren al tegenop) én dat ik bij mezelf ben gebleven, zit ik vervolgens me natuurlijk rot te vervelen in de truck. :-) Had ik best nog een heuveltje kunnen doen in die tijd... haha.. Uiteindelijk zijn het natuurlijk niet de toeristen van míjn truck die als eerste over de heuvel verschijnen. Maar gelukkig heeft hun chauffeur met me te doen en ik stap over om met hem weer terug te gaan. Eind goed, al goed...

Om 14.00 uur kom ik weer bij de pousada aan en neem even lekker een siësta. Een late lunch of vroeg diner... het is maar wat je ervan maakt, dat is in ieder geval het volgende op mijn programma. Ik beland op een steiger boven de rivier van Barreirinhas met een schitterend uitzicht. De simpele pasta smaakt me prima en ik geniet van de drumband die op de achtergrond aan het water aan het oefenenen is. Hoe bijzonder kan het zijn!

De volgende ochtend vertrek ik om 09.00 uur naar Sao Luiz; een rit van maar 3 uurtjes. Althans, dat was de bedoeling. De dame van de pousada die alles geregeld heeft, komt een en ander uitleggen. Maar het enige dat ik begrijp en belangrijk vind is dat het 10.00 uur wordt. Of nou ja... 11.00 uur, of ik nog 10 minuten meer wil wachten... Uiteindelijk zit ik om 12.00 uur in een gedeelde taxi met nog 5 anderen. Na de nodige stops in het dorpje om voorraden in te kopen, ben ik, écht waar, op weg! Na een uurtje rijden, stoppen we echter al. Oh ja... lunchtijd! En dus zit ik aan de typische Braziliaanse combi van witte rijst, bruine bonenprut, spaghetti en een lapje vlees. Het is wel een grappige ervaring... Vervolgens wordt mijn eten betaald door een medepassagier... aardig! Of misschien met bijbedoelingen? :-) Soms is het wel heel handig om niet alles te begrijpen van een taal! ´Eu nã entendo´ (ik begrijp het niet)... Haha... Ik stap weer in samen met de chauffeur, mijn weldoener, een hyperactief typetje die niet stil blijkt te kunnen zijn en daarmee wel de rest aan het lachen krijgt, een knul die met z´n trom dwars door de gesprekken heen liedjes vals zit te zingen en een stelletje dat op de 3e rij vaag aan of de gesprekken of de liedjes meedoet. Ik laat het heerlijk over me heen komen. Na een uurtje hebben we weer een stop, voordat we dan tenslotte aan het laatste stuk beginnen.

Ruim 5 uur na het oorspronkelijk verwachte tijdstip wordt ik eindelijk om 17.30 uur keurig voor een pousada in het historische centrum van Sao Luiz afgezet. Het is geweldig, dat ik niet op een groot busstation buiten het centrum van de stad uitstap. Ik loop nog wel om het hoekje naar een andere locatie, omdat de kamer me te duur is en kom in Pusada Alcantara terecht. Lekker goedkoop, maar vies! Of dit nou zo slim was? Ik besluit het op 1 nachtje te houden, mijn eigen doek als laken te gebruiken en ´s ochtends toch maar de reinigingsdoekjes te gebruiken in plaats van de douche. Lang leve de doekjes! Eh.. en de toch ietwat aangepaste acceptatie van mijn persoonlijke uiterlijk. Met andere woorden... mijn vette haardos mag nog een nachtje wachten op een lekker wasbeurt!

Sao Luiz zelf blijkt een aardig en sfeervol oud centrum te hebben met veel vergane glorie, wat inmiddels flink opgeknapt wordt. De in de Lonely Planet aangegeven toeristenvalkuil blijkt toch de moeite waard te zijn en zo zit ik met een overheerlijke suco (vruchtensap) en een hapje op een terras met live muziek onder de bomen: gezellig! De stad wordt voorzichtig met Parijs vergeleken, ik snap het, maar daar komt toch wel veel meer bij kijken!

Inmiddels heb ik de nacht alweer achter de rug en heb de nodige wandelroutes door de stad gemaakt. Nog een uurtje om ergens wat te eten en dan ga ik met de bus vanuit het centrum naar het Rodoviaria (busstation voor de lange afstanden). Om 20.00 uur vertrekt namelijk mijn 12-urige bus naar Belém. De opstapplaats voor de meerdaagse boottocht over de Amazone slapend in een hangmat aan boord... Wordt vervolgd!

Braziliaanse zoen...