Brazilië: Jericoacoara en omgeving

Hallooooo lieve lezer!

Ohhhhhhhh wat heb ik het heerlijk gehad de afgelopen week! Snel je even bijbabbelen.

Het begon allemaal nog in Natal waar ik mijn dippie heerlijk heb achtergelaten. Dat scheelt een hoop gewicht in mijn rugzak!

Een beetje nerveus ging ik met Leo naar het busstation. Nerveus? Ja, want dit zekere meisje had eens een keer geen buskaartje geregeld. Moet kunnen dacht ik nog, als anderen het ook doen... haha... Tja, nou ik was toch wel heel blij dat we kaartjes konden krijgen voor de nachtbus van 24.00 uur. Wat hadden we anders moeten doen? Slapen op het busstation? Dus laat mij in het vervolg dat avontuurlijke stukje maar gewoon lekker weglaten! En de boel gewoon lekker regelen! Haha.. wel een ervaring rijker!

De nachtbus naar Fortaleza verloopt vervolgens prima. Helaas blijk ik de aansluitende stadsbus de verkeerde richting op genomen te hebben. En zo duurt het uiteindelijk nog een uur voordat ik bij de pousada aanbel. Het leek wel een fort om binnen te komen. Eerst een code om in een binnenpleintje te komen. Vervolgens moeten beiden deuren gesloten zijn, zodat ik dan met dezelfde code de binnendeur open kan maken. En wat je dan te wachten staat: een oase van rust midden in de stad. Het ziet er heel gezellig uit, is heel goedkoop, maar blijkt niet zo schoon te zijn.

Dus mijn kookspullen gaan mee naar de volgende stop, hier ga ik in ieder geval niet koken! Ik gebruik de middag om deze aardige strandstad te verkennen én om een ticket naar Jericoacoara te boeken voor de volgende ochtend. Prima hoor, heb totaal niet het gevoel wat te missen als ik hier vertrek.

En dus zit ik de andere ochtend keurig op tijd met mijn spullen bij de opstapplaats. Ik heb lekker de stadsbus ontweken door er naar toe te lopen. Dat viel toch tegen met alle bepakking en moest dus nodig een paar rustpuntjes inlassen. De bus laat nogal op zich wachten. Op zich geen punt natuurlijk, ware het niet dat ik dat hier helemaal niet gewend ben. Gelukkig zijn er meerdere mensen die wachten en een uutje te laat kunnen we dan eindelijk aan boord.

Ik heb werkelijk een schitterende plek. Het is een luxe dubbeldeckerbus, waarbij ik helemaal vooraan boven de chauffeur terecht ben gekomen. Ik geniet van het enorme raam, waarachter de wereld aan me voorbij glijdt. Na zo´n 3,5 uur stoppen we voor mijn gevoel in de ´middle of nowhere´. Er staat een grote truck klaar die is omgebouwd om personen mee te nemen. Ik was er al op voorbereid, tenminste de truck. Maar oh wat een prachtige rit! De zandwegen brengen ons naar de meest stoffige gehuchtjes. En telkens als ik denk ´dít is het´, komt er nog een mooier stuk. Zo ook als we het strand bereiken en stoppen. Het blijkt een rustmomentje voor de chauffeur, want vervolgens rijden we nog zeker een half uur over het strand, langs de zandduinen, werkelijk schitterend!

Jericoacoara (ook wel Jeri genoemd) blijkt een toeristendorpje van zo´n 6 zandstraatjes. Een absoluut backpackersparadise! Ik beland er in Pousada Atlantis, heel rustig aan de rand van het dorp gelegen en omgeven door planten en bloemen. Mijn kamertje is knus en met de hangmat voor de deur zeer compleet! Verder is alles gericht op de toeristen: restaurantjes, barretjes, winkeltjes, terrasjes, reisbureautjes en ja echt, ik ervaar alles in verkleinde versie. Het is zo gezellig opgezet en omgeven door zandduinen en de zee. Het feit dat het zo moeilijk bereikbaar is, maakt het natuurlijk magischer. Toch is het grappig, dat zoveel mensen de moeite nemen om er te komen! Dat er een en ander toch nog aan huidige technieken ontbreekt, blijkt als ik geen bereik op mijn mobieltje heb. Maar ook de dichtstbijzijnde geldautomaat is zo´n 24 km verderop en wordt als een excursie aangeboden! Moet niet gekker worden!

De eerste avond beklim ik de enorme witte zandduin aan het strand voor de zonsondergang... Hoe idylisch kan het zijn... Haha... even je beeld bijstellen: met mij nog zo´n honderdtal anderen! Het is gewoon grappig te noemen, zo massaal als het dorpje uitloopt voor de zonsondergang. Maar ook heeel gezellig! Het strand vult zich met tentjes waar vanalles op de barbecue gebakken wordt en uiteraard ontbreken de stalletjes voor de cocktails niet.

Ik wordt afgeleid door muziek en ga kijken. Het is een zogenaamde open cirkel van capoeira. Er wordt bijbehorende muziek gemaakt en vervolgens kan iedereen die wil in de cirkel van toeschouwers stappen en het gevecht/de dans aangaan met een ander. Ik ben werkelijk onder de indruk van de acrobatische toeren die uitgehaald worden, de enorme spierbeheersing en de snelheid waarbij sommigen in een prachtig ritme elkaar steeds op een haar na schijnen te raken. Het is een prachtige sport, waarbij niet alleen de heren hun kunsten tonen, maar ook dames en de jeugd.

Ik sluit de avond af op een terrasje en beland redelijk vroeg in bed. En ooooooohhhh wat slaap ik lekker! (De nacht in Fortaleza liet nogal te wensen over! En de nacht daarvoor zat ik in de bus, dus.... heerlijk wat in te halen!)

De twee dagen die volgen staan in het teken van zon, zee, strand, lekker eten en drinken en een siësta op zijn tijd. Het is hier zo fijn, dat ik hier gemakkelijk zou kunnen blijven hangen. Maar in die twee dagen heb ik de omgeving wel gezien en begint het te kriebelen... Op naar Paranaiba!

In Jeri komen, was één ding, maar er ook weer uitkomen én dan nog wel in de wat ongebruikelijkere Westelijke richting, is een ander verhaal. Geen lokale bussen en dus boek ik een 4x4-trip die mij in eerste instantie naar Canocim brengt en na een overstap op een minibusje vervolgens naar Paranaiba. En wat een geweldig idee, al zeg ik het zelf, want het is een adembenemende tocht in kolonne van 3 auto´s over strand, langs mangrovebossen en vissersplaatsjes, door rivierbeddingen en ook nog op minipontjes om twee keer de overkant van de rivieren te halen. Ik zit achterop een Toyota 4x4, met zo´n enorme bak aan de achterkant zeg maar. We zitten er met z´n achten in de openlucht. Het is een geweldige uitdaging voor mijn rug en om te blijven zitten, omdat de chauffeur toch ook niet de hele dag wil rijden. Maar ik kan me geen mooier plekje indenken. Dit is zoooo genieten! Het doet me gewoon vergeten dat mijn grote rugzak zich in een van de andere auto´s bevindt en dat die op het einde even niet meer in zicht is...

Toch belanden alle 3 de zwaarbeladen auto´s in Canocim en wordt overgestapt op de minibus. Deze heeft een saaiere route naar Paranaiba en brengt vervolgens een deel van de groep inclusief mij naar een haventje in de buurt. Ik ben namelijk gevraagd door een groepje Italianen om aan te haken bij de boottocht naar Tutóia, weer een plaatsje verder op de route. En yes, geweldige beslissing. Het is zo´n 12.30 uur als we ons met z´n zevenen verdelen over 2 motorbootjes die ons zo´n 90 km door de Paranaiba-delta brengen. Het houdt maar niet op met de schitterende landschappen.

Na een uur varen, wordt onderweg een bos krabben gekocht bij een visser (1 euro per stuk!) die vervolgens door de dame van een restaurantje wat verderop wordt klaargemaakt. Het smaakt me heerlijk, al maak ik dankbaar gebruik van de dame om een en ander aan stukjes krab tevoorschijn te toveren. Er wordt flink op los gehamerd om ze te kraken! Heel gezellig!

We stoppen daarna nog een keer om een zandheuvel te beklimmen en worden beloond met een schitterend uitzicht over de delta. Het is een duur boottochtje voor mijn budgetaire begrippen, maar het is het driedubbel en dwars waard. Als de zon tijdens het varen is ondergegaan en we in de schemer aankomen bij de haven van Tutóia, ben ik totaal uitgeblust van alle mooie indrukken. Om het hoekje blijkt een hoteletje te zijn en ik laat me er heerlijk op het dure bed vallen. Kan mij het schelen! Ik weet me nog net even naar de overkant te slepen voor wat snacks die voor avondeten door moeten gaan en beland moe maar voldaan in mijn bed...

De andere ochtend sta ik al weer vroeg op. Geen wonder als je om 20.30 uur gaat slapen... :-) Voor de deur van het hotel stoppen de minitrucks die me weer een stapje verder kunnen helpen, namelijk naar Barreirinhas. Er zijn geen gewone bussen die van hieruit daarheen gaan, ik zit namelijk nog steeds in een minder toegankelijke hoek. En dus brengt een 4x4 mij weer verder. Althans... nadat ik al een uur van het plaatsje heb mogen genieten. Want de truck rijdt net zo lang rond en vertrekt pas echt als hij vol is! En dus ben ik blij 2 Italianen weer terug te zien, die ook mee instappen. Daarna volgen nog zo´n 10 passagiers met hun aankopen en ja hoor: vertrekken maar!

De tocht blijkt weer een excursie op zich. Wat een superroute door watergebieden, duinen, vissersdorpjes, de nodige uitdagingen aan rivieren... Genieten!!! We stappen onderweg nog een keertje over, maar dat mag de pret niet drukken. Het gehannes is het zo waard! Op deze manier reizen is toch wel heel bijzonder en hoewel ik beduidend minder kilometers heb afgelegd en dit echt niet mogelijk is voor heel Brazilië, is dit toch echt meer in mijn straatje!

Het plaatsje waar ik nu ben terechtgekomen is dus Barreirinhas en is de toegangspoort voor het nationale park Lencois Maranhenses. Hier ga ik morgen een tour door de zandduinen maken... en nee... ik heb er nog geen genoeg van!

Truste!