Brazilië: Fernando de Noronha

De eilandenarchipel: mijn vakantie met prachtige én pittige tijden!

Wat ziet de wereld er toch anders uit na een nachtje slapen! Mijn baaldag vergeten (met dank aan alle bemoedigende woorden!) en op naar Archipelo de Fernando de Noronha! De reis verloopt vlot. Bij aankomst trakteert de piloot ons op een extra rondje rond de eilanden: schitterend!

Bij aankomst is het even spannend. Ik ben namelijk zo eigenwijs geweest (ondanks de aanbevelingen in de reisgids voor de maand augustus) om vooraf mijn accommodatie te boeken. En waarom dan wel, nou eenvoudigweg omdat ik wil proberen voor minder terecht te komen dan de prijzen die ik via internet had gevonden van 100 euro per nacht. Het was nu aan mij om te bewijzen dat het ook low budget kan!

Ik had mazzel, want een paar knullen die mensen voor andere pousada´s kwamen ophalen, namen me mee in hun busje naar het hoofddorpje Villa dos Remédios. Slim, want onderweg werden de verschillende tours uit de doeken gedaan. Ik werd vervolgens bij hun kantoortje afgezet waar een engelstalige dame mij verder hielp. Ze belde iemand, maar die wilde toch de 100 euro. Ik liet me overhalen om toch een kijkje te gaan nemen en kreeg het advies mijn charmes in de strijd te gooien. Haha... Dus ik op pad. Werkelijk een keurige 2 persoonskamer met alles erop en eraan, maar helaas, de dame was er zelf niet. Het onderhandelen via de telefoon werkte niet. Maar een knul kreeg de opdracht me mee te nemen naar een andere optie...

Een paar deuren verder, werkelijk zo authentiek als het maar zijn kan. Een omaatje aan tafel met nog wat mensen. Er wordt wat over en weer gebabbeld en ik mag volgen... Ze gaat me voor door eers haar huisje en daarna wat ik absoluut geen tuin wil noemen. Het terrein loopt af, maar is volgens mij in de staat gelaten, nadat ze gestopt waren met het bouwen van de huizen. De rode klei ligt vol met stenen, afval en verweerde meubelstukken. Het is er zeer oneffen en dus hobbel ik achter oma aan, met alleen maar oog voor waar ik loop. Ik ontwijk handig de kippen, kuikens en pittige haan! Dit is toch werkelijk het andere uiterste!

Achter op het terrein is naast het kippenhok een bouwwerk waarin 2 kamers blijken te zijn. Ik ben aangenaam verrast als ze de deur open doet: een schone kamer met airco, koelkast, tv, voor 4 personen bedden en een prima badkamer. Haha... dit had ik werkelijk niet verwacht! Het is me de route elke dag wel waard! En eerlijk gezegd heeft het ook wel zo zijn charmes. En zo beland ik dus op de super de luxe en dure eilanden in een zeer lokaal stukje zonder franje.

Wat verder volgt is strandje op, strandje af, water in, water uit, in de zon, uit de zon, wasje hier en daar, ontbijtjes op bed (al moet ik er zelf voor zorgen), lekker hapje, lekker drankje, siëstas op zijn tijd, vele serenades van de kippen, haan en een ´wannabe-haan´ :-) op alle (on-)mogelijke tijden, flinke wandelingen door de weelderige begroeiing en een boottocht langs de prachtige eilanden. Het is heel ruig en stoer doordat het ooit door vulkaanerupties is ontstaan. Het ecologische aspect is bijzonder belangrijk. Bij binnenkomst moest ik dan ook voor mijn 5 dagen hier zo´n 100 euro aan ecotax betalen. Prima! Liever zo, dan dat alles verpest wordt!

Er zijn 2 natuurprojecten, waarvan er 1 gericht is op de Spinnerdolfijnen die werkelijk met hondertallen ´s ochtends om 05.30 uur een baai binnen komen zwemmen. Deze is afgesloten voor toeristen, dus ik kan het niet bewijzen. Wel dat de boot door tientallen speelse exemplaren werd begeleid. Het tweede project is gericht op de zeeschildpadden die hier ook in grote getalen om de eilanden heen leven. Helaas heb ik er geeneen mogen ontdekken...

In ieder geval allemaal ingrediënten voor een heerlijke vakantie! Wat het voor mij ook bijzonder maakte is dat ik me hier helemaal thuis voel en ook ´s avonds prettig voel om er alleen op uit te gaan. Dat is ook heerlijk!

De eerste avond werd ik nog verrast door de snelle verandering van het weer en ja hoor weer een nat pak tot op het bot! Alsof ik de regen aan mijn broek heb hangen! Het is niet voor niets dat één van de eerste Portugese woorden die ik heb geleerd ´Chuva´ is, regen dus... Gepast voor een echte Hollandse dame! Gelukkig is het weer de andere dagen veel meer in balans geweest en heeft het vooral ´s nachts geregend. Dus heb ik volop kunnen zonnen en voor diegenen die mij in die situatie niet kennen: ik wordt uitzonderlijk rood, zonder te verbranden. Tenminste, dat stadium kan ik ook bereiken hoor. Maar toch grappig dat ze mijn huid hier niet gewend zijn (en dat viel me ook al op), zodat ik er meerdere keren op werd aangesproken. Een keer kwamen 2 dames met factor 60 op me af. Zo lief! Jammer dat het geen heren waren! Haha...


Wat het hoofdeiland ook bijzonder maakt, is dat de stranden niet overbevolkt zijn. Ze beperken namelijk het aantal bezoekers met de beperkte vluchten. Zo belandde ik de eerste dag op een strand met officiële ster dat ik maar met 4 anderen hoefde te delen... zo idyllisch!

Tot zover de prachtige tijden, maar er waren ook pittige tijden! De tweede avond wilde ik namelijk naar een restaurantje lopen. Ineens hoorde ik mezelf gillen en even wist ik niet wat er gebeurd was. Verbaasd keek ik om me heen. Ik stond een halve meter onder straatniveau... Vanaf de straat heb je eerst een voetpad en dan een open afvoerkanaal waaraan de tuinen van de huizen en dus ook het restaurantje grenzen. In het donker had ik echter de betonnen plaat die het afvoerkanaal overbrugde dus net gemist... Ik liet me eruit trekken en dacht in eerste instantie dat het wel ging. Geen open wond, prima dus. Ik at een hapje en ging op weg naar huis, maar ik liep al niet meer zo gemakkelijk. Thuis nam ik de schade nog eens op. Volgens mij ben ik met mijn linker onderbeen langs het beton naar beneden geschaafd. Met als resultaat een enorme bloeduitstorting van zo´n 30 cm lang en maximaal 20 cm breed. Maar wat me meer zorgen baarde, was de enorme bult die onderaan de binnenkant van mijn knie was ontstaan. Maar ik had gelukkig het idee, dat er niets gebroken was. Verder een dikke enkel, precies op de plaats van de banden van de sandalen en een blauwe handpalm.

Ik besef maar al te goed dat ik hier blij mee moet zijn, want dit had zo ongelofelijk anders af kunnen lopen. Toch bracht dit al genoeg ongemak met zich mee en heb ik behoorlijk wat pijn gehad. Ik loop nog steeds wat kreupel, zeker met alle bagage en zeker bij het trappen lopen. Maar oké het is ook nog maar 5 dagen geleden (ben dus zeer ongeduldig als het om mijn gezondheid gaat!)

De laatste volledige dag op de eilanden (gisteren dus) voelde ik me niet zo lekker. Ik dacht eerlijk gezegd dat ik een overdosis aan relaxtheid had. Haha... in combinatie met een verstoord dag-nachtritme door de siëstas, tja wat wil je nog meer. Ik kreeg een nare smaak in mijn mond en had geen trek: alarm! Dat heb ik werkelijk zelden!!! Toch besloot ik mezelf op te rapen aan het einde van de dag en me er toe te zetten wat te eten. Het tentje wat ik in gedachten had was gesloten en dus belandde ik bij 2 leuke Engelstalige dames die ik eerder al had ontmoet. Ik bestelde het goedkoopste: een portie frietjes voor niet minder dan 8 euro. Maar zodra het voor mijn neus werd gezet wist ik al dat ik dat niet zou gaan opeten. Toch pitste ik wat voor de vorm. Ik kreeg het bijzonder warm, trok mijn blouse uit en besefte ineens dat het gevoel wat ik had, vroeger betekende dat ik ging flauwvallen. Geen tijd om iemand te verwittigen, ik ging stevig op mijn stoel zitten en ja hoor voor mijn gevoel uit het niets stond de dame voor me hoe het met me ging...

Een beetje vaag keek ik om me heen. Ik miste duidelijk wat tijd, want ik merkte dat de gegeten frietjes zo in mijn schoot waren beland, en op mijn broek en de grond... zoooooooo genant! Wat afschuwelijk! Terecht vroeg ze me of ik me wilde opfrissen: ja graag! Oh, het feit dat de andere gasten helemaal niets zeiden... dat was zo oorverdovend stil... Toen ik eenmaal met schone (natte) broek en t-shirt weer plaatsnam om tot rust te komen, vroeg ze me of ik een nieuw portie frietjes wilde? (De eerste portie was namelijk onder de servetjes beland van het schoonmaken). Hahaha... die vraag was zooo grappig en goed bedoeld, maar neeee alsjeblieft niet! Het glaasje water was wel zeer welkom!

Ik voelde me vervolgens beter dan de rest van de dag. Leeg hobbelde ik naar huis. En om dat gevoel compleet te maken, liep ik ook leeg op het toilet. Een virus dacht ik nog, maar hier bleef het bij. De dag erna had ik nog geen uurtje in de zon doorgebracht, maar bij het verlaten had ik toch nog wel een flauwte. Het zette gelukkig niet door toen ik ging zitten en ik ben op mijn gemakje de berg weer opgeklommen naar huis. Toch heeft het misschien met de zon te maken, al heb ik me keurig gedragen... Het eten is daarna in ieder geval binnen gebleven, maar ik voel me nog wel steeds gammel.

Ik wel zeggen dat problemen met het fysieke gestel ook zijn impact heeft op het mentale hoor. Ik voel me minder sterk, letterlijk en figuurlijk. Daar ga ik in ieder geval de komende dagen aan werken!

Al met al een hele bijzondere vakantie! Nu weer aan het werk! :-)