Brazilië: Recife & Olinda

Vanuit Salvador had ik dus de nachtbus van zo´n 13 uur naar Recife. Wederom luxe en dit keer zelfs met een deken en ´diner´ bestaande uit zoete koekjes, zoute koekjes en een mueslireep, wat grappig. Later begreep ik ook waarom, want ik zat maar te wachten op zo´n luxe langere stop voor een hapje... Nou niet dus, het lijkt wel een superexpressbus.

Bij de eerste korte stop waren de toiletten afgesloten. Er is er wel eentje in de bus hoor, maar dat is zo´n gehannes. Dus bij de tweede stop ikke blij dat de toiletten bereikbaar waren. Met ongeveer 5 anderen stapte ik met een beetje vaag hoofd uit terwijl de rest lekker door bleef slapen. Logisch om 01.30 uur ´s nachts. Ik moest dus ook twee keer kijken toen ik weer van het toilet kwam... mijn bus was weg! (Er stond er nog eentje, maar inmiddels getraind, kijk ik bij het uitstappen heel goed naar de nummers van de vaak identieke bussen die stoppen.) S...T! Nog een keer kijken, ja hij is echt weg! Van de omstanders kwam niemand mij bekend voor en toen kwam de adrenalinestoot die me klaarwakker maakte: mijn bus is écht weg!!! Mét nagenoeg al mijn spullen aan boord!

Het is ongelofelijk wat er dan allemaal door je hoofd schiet: heeft de chauffeur een mobieltje..., is er wel bereik..., wie weet hem te bereiken..., werken ze hier misschien nog met een radio..., hoe dan ook snel reageren voordat hij te ver weg is!!! ACTIE!

En dus keek ik de eerste de beste persoon aan en probeerde met handen en voeten uit te leggen dat mijn bus foetsie was. Ik zag hier en daar wel een grimnas verschijnen, tja ik zal vast niet de eerste zijn! Maar goed, ik had het gevoel dat ze me naar een aparte hoek voor chauffeurs stuurden en ook de man die er vandaan kwam wees nog eens die kant op. En hoe dichter ik bij de locatie kwam, hoe meer hoop ik kreeg, want ja hoor, geweldig, achter een muurtje stond mijn bus!!! Kennelijk moest er iets bijgevuld worden... nou dat had ik dus niet meegekregen. Ohhhhhhhh ik zou de chauffeur wel om zijn nek willen vliegen! Al moest hij toch iets te enthousiast lachen naar mijn zin haha... Of het nou bewust was gedaan...

Later bleken er nog mensen na mij de bus nog in te komen die het van een afstandje hadden allemaal hadden aangezien. Al lachend komen ze binnen en aan het schouderklopje dat ik van een van de dames krijg, merk ik dat ze toch ook wel met me te doen had. Ze babbelden er in ieder geval nog heerlijk over na...

Je begrijpt dat ik de bus niet meer uit ben geweest tot aan het eindpunt! Haha... Toen moest ik nog met de metro naar het centrum van Recife en van daaruit kon ik dan weer een bus pakken naar Olinda, een plaatsje op 6 km afstand, wat inderdaad veel leuker blijkt te zijn. En dus na zo´n 15 uur onderweg te zijn geweest, dropte ik mijn spullen in mijn kamer van het hostel en ging heerlijk aan het zwembadje liggen! Dat heb ik wel verdiend!

De supermarkt staat weer op het programma, maar eerst een telefoontje naar mijn neefje, want die viert vandaag zijn 5e verjaardag! Leuk hoor, want de hele familie zit er nog. En als Boaz dan aangeeft dat hij me mist, krijg ik een brok in mijn keel: ik mis iedereen ook! En dat komt dan toch onverwacht even binnen. Wel een mooi moment, want er gebeurt zoveel hier aan deze kant dat ik er meestal niet bij stil sta.

En zo ga ik dan ook ´gewoon´ weer verder. Het blijkt een heel pitoresk plaatsje tegen een berg te zijn met leuke steegjes, kerken (jawel ook hier weer!), ateliers en kraampjes. Het uitzicht vanaf de berg is prachtig met Recife en zijn wolkenkrabbers op de achtergrond van het kleine karakteristieke plaatsje Olinda en een stuk strand er tussendoor. En terwijl ik door de straatjes slenter, voel ik dat er iets te gebeuren staat. Er is volop muziek in de straten van Brazilaanse drumbands (bij gebrek aan het juiste benaming) en ik zag al meerdere dames verkleed rondlopen. Ik loop moe tegen de stroom in van mensen naar mijn hostel en besef dat dit niet het moment is om er aan toe te geven. Dus raap ik mezelf weer bij elkaar, draai me om en ga op onderzoek uit.

Een topbeslissing, want ik kom uiteindelijk bij een parade uit van verschillende muziek gezelschappen en mensen in Braziliaanse carnavals outfits. Heerlijk over de top, lekker swingend en super gezellig!

Uiteindelijk kook ik nog een keertje (hetzelfde recept... wat anders...) en ik ga lekker vroeg naar bed. Helaas verloopt de nacht niet zoals ik had gehoopt, want dit is het eerste plaatsje waar ik met muggen te maken krijg. En als ik na een nacht vol gezoem de schade ´s ochtends eens bekijk, kom ik al snel aan zo´n 25 muggenbulten, waarvan de mooiste op mijn neus prijkt en de brutaalste op mijn ooglid!

Helaas is er al snel iets anders dat mijn aandacht trekt: regen! Alsof ik het aan mijn broek heb hangen! Wat een verschil met de dag ervoor. Het heerlijke van regen is wel dat het me rustig maakt. Ik hoef niet zo nodig in de stromende regen op pad en dus werk ik mijn dagboekje bij, ga lekker aan de babbel en lees mijn boek.

´s Middags moet ik er dan toch nog aan geloven, want ik moet nog 2x pinnen voordat ik naar de eilanden ga, omdat dat daar niet mogelijk is. En hier in Olinda dus ook niet. Vandaar per bus naar de stad Recife. Het zal wel aan het weer liggen, maar de stad ziet er echt troosteloos uit. Dus als ik er een klein uurtje heb rondgelopen en mijn geld heb bemachtigd, heb ik het wel gehad en ga ik lekker met de bus terug. In de Lonely Planet stond al een waarschuwing over onduidelijke busroutes en ja hoor, ook ik kom er achter dat de bus niet helemaal gaat zoals ik wil. De wat oudere ticketverkoper schrijft echter op een papiertje welke bus ik wel moet hebben en zet me keurig bij de halte af. Fijn!

Ik las een lekkere siesta in, waarna ik op het gezellige binnenplaatsje nog mijn kookrestjes op eet met andere reizigers. De regen verbroederd!

Daarna is het tijd om de strijd aan te gaan met grof geschut!!! Met de anti-insectenspuitbus van het hostel, mijn antimuggensmeerspul en met mijn muskietennet, hoop ik deze nacht een ander resultaat te bemachtigen. Het is door het net wel zo´n 30 graden in mijn ´hutje´, maar al met al slaap ik deze zwoele nacht als een roos zonder het gezoem van de vijand!