Brazilië: Salvador

Keurig op tijd neem ik het vliegtuig naar Salvador, haha... ja ik heb zo mijn leermomentjes... Er is een betaalbaar minibusje dat ons reizigers weer naar het centrum brengt. Nou zou je kunnen denken, dat ze dan snappen dat je met veel bagage mee wil. Nou vergeet het maar. Om in het busje te komen, moet je door een draaipoortje. Hilariteit alom, want ik ben niet de enige die met een grote rugzak achterop én een behoorlijke dagrugzak voorop me er doorheen probeer te wurmen. Het is geweldig voor het groepsgevoel... al moeten we er toch nog een keer doorheen om weer uit te kunnen stappen...

De zogenaamd 10 minuten lopen naar mijn hostel zijn toch echt wel aan de optimistische kant. Het zweet loopt van mijn gezicht als ik in het zeer vochtige Salvador door indrukwekkende, sfeervolle en steile straatjes naar mijn hostel Nega Maluca ploeter. Wat een eerste indruk! Totaal het tegenovergestelde van de hoofdstad Brasilia! Een en al drukte en gezelligheid, kraampjes, kleurige huizen, steegjes, veel galerietjes en shopjes, kerken, pleintjes, muziek en meteen ook volop mensen die je aanspreken. Dit is genieten op een hele andere manier! Ik voel me er meteen thuis.

Mijn kamer deel ik met 5 andere heren, ik noem ze al mijn harem haha... Leuke knullen die hier voornamelijk zijn om de Afro-Braziliaanse vechtsport Capoeira te leren. Dat is een prachtige sport om te zien en hier in Salvador lijkt het op elke straathoek wel zichtbaar voor met name de toeristen.

Ik beland de eerste avond op het terras met een Amerikaanse en een
Chileense dame en dat is toch wel gezellig met alle avondverlichting. Ik ga er namelijk niet zo gemakkelijk alleen op uit in de avonduren (bovendien ben ik dan vaak ook te moe), dus deze uitnodiging pakte ik met 2 handen aan!

Om 23.30 uur komt er nog een Italiaan bij op de kamer die niet uitgesproken raakt over zijn negatieve eerste indrukken buiten Europa hier in Salvador. Ik vind het persoonlijk wel meevallen, maar ik kan me zijn reactie voorstellen. De volgende dag vertelt hij me verontwaardigd dat hij een aardige Braziliaan had ontmoet die hem rond heeft geleid, maar vervolgens (natuurlijk) geld wilde voor het gidsen. Dit is zo´n mooi moment waarop ik ineens besef wat een reiservaring ik al heb. Het is voor mij een mooi cadeautje. De keerzijde besef ik echter ook, dat ik namelijk door het standvastig met een glimlach ontwijken van dat soort mensen, ook mooie ontmoetingen mis met personen die wel oprecht kennis willen maken. Maar het geheel voelt goed mij en daar gaat het om.

Op vrijdagochtend 30 juli sta ik al weer lekker vroeg op. Het is nog rustig op het buitenterras als ik mijn dag voorbereid. Er staat ´gewoon´ een ontdekkingstocht door de oude stad op de planning, waar ik gisteren al een geweldige indruk van kreeg. Dus dat wordt leuk.

Inmiddels ga ik wat kritischer om met bezoeken aan kerken. Er zijn er zo gigantisch veel! Bij het snuffelen door kaarten herken ik echter de binnenkant niet van de kerk die ik ook bezocht zou hebben... haha, blijkt het bij de buren te zijn! Ikke weer terug. Nou absoluut nog een bezoekje waard! De Igreja de Terceira Ordem de Sao Francisco is overweldigend met goud versierd. En de gangen eromheen zijn bijzonder door de enorme afbeeldingen in een soort Delftsblauwe tegels.

Op het pleintje Praca da Sé eet ik een appeltje onder de bomen en geniet van alles wat er om me heen gebeurt. Een buitenlift in Art-Decostijl brengt me voor 0,07 euro in 20 seconden zo´n 72 meter lager naar de kust. Apart! Naast de haven bezoek ik er even de toeristenmarkt, waar ik ook weer voor een Capoeiravoorstelling wordt uitgenodigd: maar nee, dank u!

Eenmaal weer boven begint het te regenen en dus duik ik een leuk cafeetje binnen voor een heerlijke pompoensoep als lunch. Met mijn boek erbij en uitzicht weer op een plein, vermaak ik me prima!

Ik hak er meteen ook een knoop door over het bezoeken van de eilandengroep Archipelo Fernando de Noronha. Klaar met de regen: ik boek lekker deze bijzondere vakantie! Het is namelijk een tamelijk prijzige ecologische bestemming zo´n 2 uur vliegen vanuit de Noordoostkust van Brazilië. Rita van een reisbureautje weet toch nog betaalbare vluchten te vinden en zo ga ik 4 augustus ´op vakantie´ heen en 9 augustus weer terug. Haha... mocht je het niet door hebben, reizen is hard werken geblazen hoor! Ik loop ´even´ op en neer naar het hostel om mijn bankpasje op te halen, pin en wijk vervolgens nog even af van mijn route naar het reisbureau voor een busticket, betaal vervolgens Rita en de regeltoestanden zijn weer achter de rug voor vandaag.

In de stromende regen (die mijn beslissing tot vakantie alleen maar positief bevestigt) loop ik weer terug naar het hostel via een supermarkt. En ongelofelijk maar waar: ik ben aan het koken! Mocht je het nog niet van me weten: ik ben toch vooral van het eten en niet van het koken. Dus mis ik hier de stoommaaltijden en maaltijdsalades van de AH! Maar goed, mijn pasta mag er uiteindelijk zijn. Ik wil jullie dan ook het recept niet onthouden: kook de pasta met wortel in stukjes in 1 pan. Giet het geheel af en meng het met tomatenpuree en een blikje tonijn. Garneren met strooikaas en smullen maar! De grote uitdaging zit hem vooral in het geduldig afwachten totdat het water kookt op de beperkte pitten van het hostel. Haha.. ik ben trots op mezelf: een verantwoorde maaltijd!

Die avond gaat iedereen erop uit. En ik besef eens te meer dat ik hier zelf actie had moeten ondernemen, zodat ik gezellig had aan kunnen haken. Een mooi leermoment! Alsof de dieren van het hostel het aanvoelen, komt de poes naast me op de bank liggen en de hond aan mijn voeten. En zo sluit ik mijn ietwat saaie avond met boek op schoot toch nog heerlijk huiselijk af.

Na maar een paar uurtjes geslapen te hebben, ben ik het zat in bed en sta lekker vroeg op. Omdat ik om 12.00 uur moet uitchecken, reorganiseer ik na het ontbijt eerst mijn spullen. Daarna ga ik weer op pad. Via het oude centrum daal ik al lopend zo´n 5 km het schiereiland af naar het Zuidelijke puntje met de vuurtoren. Het is een gezellige route via een markt, die me uiteindelijk bij een klein druk bezet strandje brengt, waar ik van het uitzicht geniet. Ik trakteer mezelf op een bananenmilkshake en krijg er prompt een chocoladeversie op toe! Lief zo´n cadeautje! Met de bus weer terug, omdat ik nog in het hostel wil douchen, eten en internetten voordat ik naar het busstation ga voor de nachtbus naar Recife. Omdat het inmiddels donker is, gun ik mezelf lekker een taxi naar het station zonder draaipoortjes... En zo verlaat ik het bijzonder sfeervolle Salvador in het donker...