Brazilië: Brasilia, de hoofdstad

De 12-urige nachtelijke busrit van Ouro Preto naar Brasilia was redelijk comfortabel met de luxe van 2 stoelen voor mezelf. Als ik toch een beetje duf uitstap, wordt ik meteen getrakteerd op een fraai stuk moderne architectuur: het nieuwe busstation. Een absolute voorbode voor wat me te wachten staat.

De hoofdstad Brasilia bestaat namelijk dit jaar precies 50 jaar. De landschapsarchitect/ruimtelijk planner Lucio Costa ontwierp het stedelijk plan dat de vorm van een vliegtuig kreeg met in de cockpit de regeringsgebouwen, waarvan er velen door Oscar Niemeijer ontworpen zijn.

Maar voordat ik daar naar toe kan, is het wel handig mijn spullen weer achter te laten, dit keer bij Cury`s Solar. Ongelofelijk hoeveel kamers je in een rijtjeshuis gepropt kunt krijgen als je maar wil! Met hardboard zijn er wandjes gemaakt die niet tot aan het plafond reiken. Behoorlijk gehorig dus, maar op een bepaalde manier aandoenlijk of zo. Ik heb mazzel want mijn (gevoelsmatig) zolderkamertje met 2 bedden heeft ramen! En dus frisse lucht en dat blijkt niet overal zo te zijn. De kamer van mijn buurman is naar de hal toe in geperforeerd hardboard... Zal vast een reden hebben, maar is toch raar. Aan de buitenkant van het huis is er oveigens niets te zien dat de dame des huizes een hostel runt. Ze is een pittige tante die in Duitsland heeft gewoond en dus ook lekker van de gelegenheid gebruik maakt om tegen me aan te praten en daarbij meteen haar geschiedenis bij me op schoot te leggen...

Zodra ik kan, trek ik me terug op mijn kamer en neem even lekker de tijd om te acclimatiseren (lees een dutje doen!). Met moeite weet ik mezelf weer van het bed af te praten, waarna ik mezelf weer een bus in worstel. De bussen hebben hier een soort beveiligingssysteem met draaipoortjes die, laten we zeggen, niet al te ruim zijn en dus sta ik altijd te klooien met mijn dagrugzak. De kleine busjes probeer ik al te ontwijken, omdat je er ook nog eens bij het uitstappen doorheen moet...

De Esplanada dos Ministerios is werkelijk indrukwekkend. Evenals de rest van hoofdstad is de laan, die een van de hoofdlijnen vormt van de stadsstructuur, super ruim opgezet en met de meest prachtige gebouwen aan weerszijden. Deze dag bewonder ik in eerste instantie de gebouwen van Palacio do Itamaraty en van Palacio Justicia. Vervolgens neem ik de tijd voor het Congresso National. Het architectonische kunstwerk van Niemeijer is een nationaal symbool geworden. Ik neem deel aan een tour al is het jammer dat die alleen in het Portugees plaatsvindt, maar het is de enige manier om binnen te komen. De binnenkant valt een beetje in het niet bij de buitenkant voor mijn gevoel. Al met al is het een prachtige start van deze bijzondere stad.

Op de terugweg stop ik bij een winkelcentrum waar ik een hapje eet en weer eens lekker de bioscoop induik voor de film Encontro Explosivo, die overigens `gewoon` als Engelse versie wordt getoond. Het voelt allemaal heel veilig, schoon en westers aan, al komt de stad een beetje saai of zielloos over.

Met de bus beland ik weer in de ruime woonwijk en vind opnieuw mijn bed.

Omdat het ontbijt niet inbegrepen is, heb ik de andere ochtend een zelfgekocht fruitontbijtje op bed. Op mijn gemakkie start ik de dag vervolgens met een wandeling naar de Santuario Dom Bosco. Op de kaart redelijk in de buurt, maar al lopend besef ik weer de ruime opzet van de stad. Zeer verradelijk! Het is meteen een topper. Bij binnenkomst van e kerk wordt ik verrast door de blauwe serene gloed van de 7.400 stukjes Muranoglas in hoge panelen en de zachte gepaste muziek. WOW! Ik neem plaats in de banken om het geheel in me op te nemen en er van te genieten.

Eenmaal weer buiten overvalt me meteen de drukte. Een bus brengt me terug naar de Esplana dos Ministerios, waar ik gisteren was begonnen en ook het Museo Nacional van Niemeijer als een soort witte planeet is neergedaald. Het is voor mij zo ongelofelijk smikkelen en smullen van de aanwezige moderne architectuur, want ook de binnenkant blijkt geweldig. Helemaal mijn smaak! Bovendien is er in het kader van het 50-jarig jubileum van de stad een tentoonstelling van werk van Luis Casto, de ontwerper dus van de stad. Bijzonder interessant en dat maakt het verhaal compleet.

De Catedral Metropolitana (het wordt bijna saai, maar niet echt hoor, opnieuw een bouwwerk van van de architect Niemeijer) heb ik voor het laatst bewaard. 16 gebogen kolommen ondersteunen glazen panelen. Eerder wees een architect me er al op dat het meest indrukwekkende van het ontwerp de ingang is. Want om de structuur van het gebouw niet aan te tasten, wordt je aan de voorkant via een tunnel naar binnen gebracht. Heel bijzonder!

Als ik vervolgens buiten sta, blijk ik geheel onverwacht toch nog de hele middag te hebben en dus loop ik de Esplenada af naar Palacio Plenalto, het nog in afwerking zijnde paleis van de president en het tegenoverliggende gerechtsgebouw. Het is gewoon een overdosis...

Ik besluit de dag te beeindigen met het uitzicht vanuit de TV-toren, maar die blijkt echter niet op het hoogste niveau te bezoeken. Vanaf het eerste niveau is het toch nog een aardig uitzicht hoor. Moe van de vele kilometers in mijn benen, ga ik nog op zoek naar internet. En als ik die niet blijk te vinden in deze moderne stad (hoe is het mogelijk!), ga ik een park in om lekker even te relaxen.

Uiteindelijk ben ik al weer op tijd op mijn kamer te vinden. De nacht wordt wreed verstoord als om 03.00 uur een stel aankomt dat mijn deur aanziet voor de toegang tot hun kamer. En iedereen zal het weten ook! Eenmaal op hun plaats, blijven ze geruime tijd aan het kibbelen, is iedereen wakker en gaat er zelfs een tv aan...

Dus ietwat gebroken sta ik de andere ochtend weer op. Het is inmiddels donderdag 29 juli en tijd om deze hele bijzondere stad achter me te laten en het vliegtuig naar Salvador te nemen. Wat een luxe om niet 22 uur in de bus te hoeven zitten... Er zijn grenzen aan mijn low-budgetactiviteiten!!!