Brazilië: Ouro Preto

Ja hoor, een inhaalslag vandaag! Betaalde ik vanochtend nog een topprijs voor internet op het vliegveld van Brasilia, nu is het gratis in het hostel hier in Salvador, maar zonder behoorlijke leestekens vrees ik. Maar goed, ik heb het secretaressedeel van mezelf even achtergelaten in NL, dus daar kom ik vast overheen! (Nu jullie nog!)

De nachtelijke 8-urige busrit van Rio de Janeiro naar het bergdorpje Ouro Preto is prima verlopen. Om 07.30 uur arriveer ik op het koude busstation en koop er meteen alvast mijn busticket weer vandaan richting de hoofdstad Brasilia(hoezo geroutineerd, haha. Ik had lekker een hostel dicht bij het busstation geboekt, omdat het plaatsje hier bekend staat om de steile bergstraatjes. Nou er is niets teveel gezegd! Tussen de bomen in ligt La Pousada Sao Francisco. Het is een hostel met verschillende gebouwtjes in een mooi aangelegde tuin, compleet met zitjes en hangmatten en uitzicht over het oude centrum in het dal. Na het hele drukke Rio is dit wel een mooi rustpunt. De receptie is nog gesloten en als ik na een korte tour rondom het complex concludeer dat er nog niemand op is van het personeel, besluit ik van de stilte te genieten en gewoon buiten in een zitje met mijn boek af te wachten totdat er iemand ontwaakt. Hoezo relaxt? Heerlijk!

Lang hoef ik echter niet te wachten. En als ik eenmaal mijn plekje toegewezen heb gekregen, installeer ik mijn spullen en ga direct op onderzoek uit. De straatjes zijn echt extreem steil. Het feit dat ze nog de ouderwetse straatstenen (soort kinderkopjes) hebben, maakt het helemaal tot een uitdaging om te lopen. Maar het is zoooo de moeite waard. Het is niet voor niets de eerste Unesco World Heritage Site in Brazilie. Met karakteristieke huisjes en mooi gedecoreerde kerken is het plaatsje een topper.

Het is zondag en ik kan het niet helpen de drukte hier te vergelijken met een zondag in Baarle Nassau. Combineer die gedachte met het Oerol Festival op Terschelling en Jazz Festival in Breda en je komt tot mijn ervaring hier in Ouro Preto. Het is namelijk de laatste dag van een cultureel festival en dat maakt het extra gezellig! Lopend tussen de kunstwerken beland ik op een terras met een jazzband. Het straattheater lonkt en dus ga ik weer op pad om vervolgens toch weer aan een tafeltje aan te schuiven bij een sambaband.

Aan de andere kant van de tafel zitten Carine en Arnaldo, een Braziliaans stel. We raken aan de praat en onder het genot van een drankje en een hapje blijven we nog lekker lang zitten. Carine spreekt Engels en Arnaldo Frans. Ze proberen tussen die 2 talen door mij nog wat wijzer te maken in het Portugees, dus de verschillende talen vliegen weer lekker door elkaar heen. Voor mij is het lang geleden dat ik Frans heb gesproken, maar we komen er prima uit. Al heb ik het gevoel dat aan het einde van de avond elke zin wel woorden uit alle 3 de talen bevat.

Het klikt en dus besluiten we samen naar het slotconcert van het festival te gaan met de band Armandinho, Dodo e Osmar. Een (kennelijk)bekende sambaband uit Salvador. Zo ontzettend leuk, als het al niet was omdat de muziek zo heerlijk aanstekelijk is, dan wel vanwege het mensen kijken. Helaas merk ik wel dat de vermoeidheid toeslaat en dus haak ik om middernacht af als zij er nog op uit gaan voor het diner... Ik moet bekennen dat ik er daarnaast ook nog steeds wat meer Nederlandse etenstijden erop na houd! Haha...

Om niet ook alle straatjes weer omhoog te hoeven lopen, nemen we een taxi. Ik wordt keurig afgezet bij paadje naar mijn hostel en wil zo het bed in duiken, maar dan moet wel mijn deur open! Ik heb toch echt de juiste sleutel! Met een beetje extra kracht vliegt de deur open... tenminste het ene deel..., want het andere deel heb ik in mijn handen! Oeps... Zo`n mazzel dat er nog geen andere gasten in mijn kamer bij zijn gekomen, want ik sta (helemaal in een deuk en nee niet van de drank) met een deurhoge plank in mijn handen met sleutelgat en sleutel! Die bleef namelijk in eerste instantie steken in de deurpost en is gewoon van de spijkers losgekomen. Ik haal er toch maar de nachtportier bij en samen staan we zachtjes giechelend de boel professorisch te repareren. Ik ben blij dat hij er ook de humor van in kan zien! Hij gunt me wat meer privacy en prult dus net zo lang (en zo zachtjes als maar mogelijk is voor de andere gasten) tot de plank eindelijk blijft hangen. Met een nieuw gevoel van waardering voor privacy duik ik mijn bed in!


Ik had het al behoorlijk koud tijdens het concert, omdat het hier in de winterperiode `s avonds behoorlijk afkoelt. En dus pik ik beide beschikbare dekens in, besluit mijn slaapzak er ook nog bij te pakken en als ik dan nog steeds koude rillingen heb, trek ik er mijn fleecejack gewoon bij aan! Eindelijk warm en dus slaap ik als een roos!

De tweede dag in Ouro Preto staat in het teken van de omgeving, want Carine en Arnaldo hebben me uitgenodigd met hen mee te rijden naar het plaatsje Mariana, wat een kleine versie van Ouro Preto blijkt te zijn. Toch zijn de kerken weer absoluut de moeite waard. Ze blijken veel van de historie te weten en zijn uitstekende gidsen. We worden geattendeerd op een waterval in de omgeving en gaan erop af. Het is een leuke niet toeristische plek en blijven er lekker uitgebreid Braziliaans lunchen met de waterval op de achtergrond. Met een uurtje rijden zijn we weer terug in Ouro Preto waar ik van de twee zeer genereuse en hartelijke mensen afscheid neem. Hun lange weekend zit erop!

Ik werk mijn dagboek bij en ook mijn site op internet totdat het tijd is de berg op te klimmen met alle bagage naar het busstation. Mijn bus naar Brasilia vertrekt namelijk om 19.30 uur en zal 12 uur duren. Gelukkig blijk ik 2 stoelen voor mij alleen beschikbaar te hebben, wat een luxe! En dus val ik wat gebroken uurtjes in slaap, zonder privacy dit keer...