Brazilië: Rio de Janeiro 1

Met het zonnetje hoog aan de hemel ziet de wereld er toch heel anders uit! Dus vol goede moed kwam ik aan op het busstation voor lange afstanden in het Noorden van de stad Rio de Janeiro. Prima geregeld, want ik hoefde maar te bellen en ik wordt opgehaald, gratis bij een minimaal verblijf van 3 nachten! Maar bellen..., ik krijg er al de kriebels van als ik er aan denk. Nou had ik al behoorlijk wat tijd besteed aan het fenomeen bellen in mijn eerdere verslagen en vond dat wel genoeg. Maar toch, tijd om dit onderwerp nog eens met jullie te delen hoor! En voor diegenen die aan een lokale simkaart denken... mijn Argentijnse ervaringen liggen nog te vers in het geheugen!


De ´uitdagingen´:
- Onbekende regiocodes
- Het zoeken van het providornummer dat zowel in de stad van bellen als in de stad van opnemen dient te opereren.
- Providornummers die dan weer wel, dan weer niet tussen een nummer geplakt dienen te worden.
- Telefoonkaarten die helemaal niet lokaal blijken te werken, omdat ik er kennelijk héél internationaal uitzie en dus ook alleen gericht op het buitenland geschikt is.
- Naar mijn ervaring ongeveer 40% werkende publieke telefoontoestellen.
- Automatische berichten die ik niet begrijp;
- Relatief weinig Engelstalige mensen die antwoorden...

Vandaar dus de kriebels. En ja hoor ook dit keer was het weer prijs! Pas na 2x vragen, 4 verschillende toestellen, 3 verschillende antwoordapparaten, kreeg ik dan eindelijk Misti Hostel aan de lijn. In het Engels :-) werd mij aangegeven dat mijn taxi mij zou oppikken bij de balie van Rui Tur. Geweldig, alleen waar was die dan?


Nou ik zal je het hele traject besparen, maar het zoeken naar een balie die kennelijk volledig opgeheven was, is nog niet zo eenvoudig. De dame van de informatiebalie gaf het op en belde een ´wannabe´ Engelstalige dame. Ik kreeg haar echter niet duidelijk gemaakt dat ik niet gered was met het telefoonnummer van de organisatie Rui Tur, maar toch echt de locatie wilde zonder dat ze er zouden zijn! Prachtig zoals communicatie dan weer een nieuwe dimensie krijgt! En ik snap haar natuurlijk wel (en de 2 beveiligingsbeambten die er al aan vooraf gingen)! Maar zij mij niet! Haha...


Een uurtje later werd ik dan toch lekker voor het hostel afgezet. Het enige beschikbare bed bleek 3 hoog! En dan niet verdiepingen, nee een stapelbed dus! Ik deed een verwoede poging om het steile trapje op te klimmen, waarbij ik het idee had dat het bed al aardig begon te hellen... Dit was gewoon eng! En hoe moet dat nou ´s nachts als ik weer naar beneden wil. Zul je zien dat er een psychisch plasje gedaan moet worden, alleen al maar omdat ik het vrees! Maar goed, geen snel alternatief, dus tanden op elkaar en maar zien.


Het hostel heeft een huiselijke sfeer, knusse hoekjes om te zitten en omdat het dus volledig volgeboekt is, is het gezellig druk. Er zijn kamers bij waar er 5 van die megastapelbedden staan, nou zo haal je wel het meest uit de vierkante meter hoor! Maar al die gezellig kakelende mensen om je heen, waarvan je zelf met niemand (nog) contact hebt voelt toch ook bijzonder eenzaam. En dus deed ik verwoede pogingen om contacten te leggen. Drie Nederlandse meiden die wel van reizen houden, maar niet van contacten buiten het clubje. Vervolgens een strategische zet om mee te eten in het hostel. Wel wat prijzig, maar een goede manier van contact maken. Met bord op schoot blijkt het eerste plekje toch niet zo geschikt met Brazilianen die niet op een andere taal kunnen/willen overgaan. En ook aan een tafel met verschillende groepjes val ik er een beetje buiten. En dan net op het moment dat ik dacht, hoe kom ik Rio weer zo snel mogelijk uit, wordt het dan toch weer écht gezellig.


Het is gewoon weer wennen in een nieuwe stad met nieuwe mensen om je heen! Mooi om zo´n proces bewust aan te gaan en te ervaren, al kost het me soms wel veel energie en als het nou het enige was wat ik deed! Misschien moet ik wat meer loslaten... Jullie zien het al, ik ben ook veel in mezelf aan het praten! Haha... neem het me maar niet kwalijk, het bevalt me namelijk prima! Zoals Karin Bloemen ooit het boekje uitbracht: ´Een schitzofreen is nooit alleen!´


En dus ben ik een paar uur later al weer helemaal op mijn plek in het hostel. Tussen de bedden door ontmoet ik kamergenoot Jonas. Hij moet het flink ontberen, want met allerlei angsttafarelen in mijn achterhoofd, gooi ik werkelijk alle charmes in de strijd! Ik ben dan ook bijzonder in mijn nopjes als hij zo lief blijkt te zijn zijn bed met een dame in nood te wisselen en dus beland ik op een niveau lager: Jonas is mijn reddende engel!


Er valt een last van mijn schouders. Al doe ik geen oog dicht deze nacht, omdat ik zowat de enige blijk die niet gaat stappen. Eerlijk gezegd, haal ik de gemiddelde leeftijd ook wel wat naar boven, maar het voelt zeker niet vervelend! Maar goed, voor mijn gevoel komt er die nacht elk half uur wel een groepje terug en aangezien onze 6-persoonskamer de doorgang is naar een van 15, blijft het lekker lang rumoerig. Oordopjes? Heb ik bij me! Maar ik kan het niet nalaten alert te blijven.


Blij dat ik de nacht weer heb overleefd, ook trouwens het van 2 hoog met een slaperig hoofd uit bed stappen, en dus neem ik het er lekker van en start rustig op. Zoals aangekondigd moest ik ook nog even switchen van kamers en dat pakte prima uit! Ik ben weer op het eerste niveau van bedden beland! Ik maak het mezelf nog gemakkelijker en boek een stadstoer voor de middag. Wel zo efficiënt met lastig te bereiken locaties én veel gezelliger natuurlijk!

Het eerste onderdeel van de toer is hét kenmerk van Rio de Janeiro: Cristo Redentor: het Christusbeeld op de berg dat uitkijkt over de stad. Met zijn 38 meter hoge gestalte op 710 meter hoogte is het een indrukwekkende verschijning. Omdat ook Rio heel veel last heeft gehad van de regen de voorgaande weken, is het nu extra druk (zo blijkt op het journaal). Het is echt wringen voor een plekje met de ideale foto, maar dat neemt niet het bijzondere gevoel weg!

Voor mij was het bezoek aan een van de grootste voetbalstadions, Maracanã, een teleurstelling. Waar vroeger 200.000 toeschouwers in werden geplaatst (zoals bij de laatste voetbalwedstrijd van Pelé) en nu een keurige 100.000, dat wil je toch immers zien! Helaas bleef het bezoek bij een kijkje bij de ´walk of fame´ aan de buitenkant van het stadion. Een aangepaste versie, want hier zijn natuurlijk niet de handen, maar de voeten vereeuwigd in het beton! Een tweede teleurstelling was dat er geen belangrijke speler om mee op de foto te gaan, al betwijfel ik of ik hem had herkend :-)

De stop bij de Sambadrõme was wel grappig. Het is dé locatie in Rio waar je met carnaval een plaatsje wil bemachtigen. Het is zeg maar de hoofdtribune van de optocht. Ik kan me zo voorstellen dat het heel indrukwekkend is als het volledig gevuld is en de stoet aan je voorbij trekt... (misschien nog voor ooit? Je moet tenslotte wat te wensen overhouden!). Bij het kleine carnavalsmuseum heb ik de verkleedpartij met veren aan andere medereizigers overgelaten. Haha... Ook Oscar Niemeyer komt hier weer even aan bod, want aan het einde van de Sambadrõme is een prachtige boog, waarbij hij geïnspireerd schijnt te zijn door de heerijke Braziliaanse billen.

Een bezoek aan de Catedral Metropolitana sloot het geheel af. Een hele moderne cathedraal in een conische vorm met vier 60 meter hoge glas-in-lood-ramen: heel bijzonder en prachtig.

Ik sluit de dag af met een hapje en een praatje in het hostel, voordat ik mijn bed in duik op heerlijke hoogte, of beter gezegd: laagte!