Argentinië: El Calafate & NP Los Glaciares

Door de vertraging bij de grensovergang Chili-Argentinië kom ik later dan verwacht aan in El Calafate. Geen nood, want het blijft hier lekker lang licht! Ik heb behoefte aan een eigen kamer om eens lekker te slapen en laat me verleiden door Hotel Los dos Pinos. Voor mij is het een hoog bedrag voor een nacht, waar blijkbaar weinig extra service tegenover staat. Geen ontbijt, geen handdoek én geen glimlach! Maar goed de kamer is prima.

Vervolgens ga ik meteen op zoek naar een tour en de mogelijkheden om naar Ushuaia te gaan. Helaas zit het me niet mee en dus ga ik uiteindelijk ietwat gefrustreerd naar een heerlijk crèpes-restaurantje Viva La Pepa! Bijzonder gezellig qua sfeer.

Onder het genot van een prachtig versierde crèpe zet ik alles op een rijtje. Mijn ideale planning? Morgen, zaterdag 13 november, de enorme gletsjer Perito Moreno niet alleen bezoeken, maar ook er heen varen met een boot én er met een minitrekking op lopen. (Lijkt me een geweldige ervaring!) Vervolgens met de bus naar Ushuaia waar ik zondag aankom.

Helaas blijkt echter de minitrekking op de gletsjer voor morgen volgeboekt en de rit naar Ushuaia is allerminst aantrekkelijk. Namelijk om 03.00 uur vertrekken (inderdaad ´s nachts!), daarna om 07.30 uur een uur overstaptijd en pas om 21.30 uur aankomen... Misschien vliegen, zodat ik zondag de gletsjer nog kan beklimmen?

Maaaaar laat nou uitgerekend vandáág het hele internet platliggen in El Calafate! Én, zoals ik later hoor, ook in andere delen van Zuid-Amerika (zoals in Puerto Natales, Chili). Er dus valt er niets op te zoeken en af te wegen. Ook bij het kantoor van de vliegmaatschappij kunnen ze me zonder systeem niet helpen. En dus ga ik maar op tijd genieten van mijn eigen kamertje. Morgen weer een dag mét hopenlijk mogelijkheden!


De ochtend begint goed met een ontbijtje op bed, waarna ik eindelijk op internet naar vluchten kan kijken. Helaas lastige tijden, maar schappelijke prijzen. Vandaar dat ik besluit vanmiddag de excursie naar de gletsjer te maken zonder trekking en morgen naar Ushuaia te vliegen. Ineens heb ik een beetje stress, want dat moet natuurlijk nog allemaal geregeld worden in het centrum, voordat ik dan bij mijn hotel wordt opgehaald voor de excursie.

Uiteraard lukt het allemaal wel en dus zit ik om 13.30 uur in de bus weer te genieten van het schitterende landschap dat aan me voorbij trekt onder een stralende zon. Ik kan me bijna al geen wereld meer voorstellen zonder bergketens en prachtig gekleurde meren. En dan is daar het eerste zicht op de gletsjer Perito Moreno in het Nationale Park Los Glaciares: overweldigend, WOW!

De gletsjer is maar liefst 5 km breed en de totale hoogte van het ijs tot zo´n 60 meter (en ik geloof dat de lengte zelfs 30 km bedraagt). Hij groeit elke dag 2 meter, maar verliest eveneens zo´n 2 meter per dag. De boottocht is indrukwekkend, omdat we op het niveau van het water opkijken tegen de enorme ijswand: geweldig! Daarna rijden we naar een andere locatie, waar wandelroutes zijn uitgezet.

De locatie van de gletsjer is uniek, omdat deze regelmatig het vaste land bereikt en daarmee een gedeelte van het meer afsluit. Hierdoor kan het meer tot wel 30 meter stijgen totdat door de enorme druk de ijsdam uiteindelijk breekt. Sinds 1917 is dit fenomeen 19 keer voorgekomen. Lijkt me waanzinnig om mee te maken. Voor mij is echter het angstaanjagende kraken van het ijs al een ervaring, wat uiteindelijk overtroffen wordt door het zien afbreken van een enorm stuk ijs. Werkelijk een topatractie!

Weer terug in het dorpje vind ik het supergoedkope Hostal Huelmus om mijn dure uitspatting van gisteren te compenseren. En ohhhh wat is het onconfortabel, maar waanzinnig gezellig. :-) Er wordt volop gekookt (ook door mij!) en gekletst. De avond vliegt voorbij!


Tja, dus bijna geen oog dichtgedaan bovenop het wiebelige stapelbed met bulten in het matras: het lijkt de Andes wel! Bovendien heb ik om 06.00 uur geen zin meer om er boven op te klimmen en dus heb ik het rijk alleen in de badkamer. Ik ontbijt, schrijf mijn dagboek bij, drink een bakje thee in het centrum, neus wat rond in de shopjes, eet mijn restjes pasta in het hostel, duik een internetcafé in en moet me uiteindelijk haasten om niet te laat te komen voor mijn transfer naar het vliegveld. Alles verloopt voorspoedig en de vlucht van een uur biedt een waanzinnig uitzicht op dit deel van Zuid-Amerika: zo anders dan vanuit de bus!

Uiteindelijk sta ik dan (nog fris en fruitig!) in Ushuaia, de Zuidelijkste stad van de wereld én mijn vertrekpunt voor de boottocht naar Antarctica! Hier heb ik zo lang naar uitgekeken dat ik er de kriebels van heb...