Argentinië: Tucumán & Cafayate

Hola lieve lezer,

Daar zit ik dan... om 22.30 uur op het busstation van Córdoba. Het is even moeilijk om het gezellige, huiselijke en vertrouwde achter te laten. Wat gaat mijn reis me nog verder brengen? Ik besef ter dege dat ik al over de helft ben: ongelofelijk!

Maar goed, ik zit dus mét mijn nieuwe taalkennis te wachten op weer een nieuwe fase van mijn reis. En begin vol vertrouwen aan een leuk gesprekje met de wat oudere zeer vriendelijke man naast mij. Moet nu toch echt kunnen denk ik nog. Nou, of het aan zijn loszittende gebit lag of zwaar dialect, ik weet het niet. Maar ik kan werkelijk geen woord van die man verstaan! Je begrijpt vast dat ik mijn pogingen tot een Spaans gesprek verder heb gestaakt!

Ik vind mijn plekje weer in de bus en voor ik het weet sta ik de andere ochtend in Tucumán. Om ongeveer 09.30 uur check ik in bij het leuke ´vergane glorie´-hostel Tucumán. Ik start er even rustig op voordat ik de stad verken met een duidelijk doel: een tour naar Cafayate scoren.

Onderweg koop ik nog een nieuw reiswekkertje, omdat ik mijn andere in hostel ben ´kwijtgeraakt´. Voor 2 euries weet ik er eentje te vinden: prima deal! Mijn volgende aankoop zal echter wat meer van me vergen, want bij het fotograferen van het centrale plein blijkt het schermpje van mijn kleine digitale camera het begeven te hebben: BALEN! Ja hier heb ik duidelijk meer last van dan van mijn telefoon. Mijn hoofd slaat meteen op hol. Waar kan ik informatie krijgen om een nieuwe aan te schaffen, waar zou ik het goedkoopst uit zijn (in Argentinië of in Chili) en een nóg belangrijkere vraag: wil ik eigenlijk wel een nieuwe en zo ja, hoeveel heb ik er van mijn reisbudget voor over? Uiteindelijk besef ik dat ik het gemak van het kleintje niet wil missen. Vooral ´s avonds, of als ik gewoon lekker wat lichter bepakt op pad wil... Dat wordt dus nog een leuk projectje... maar nu even niet...

Na 3 stops bij touroperators heb ik, wat ik hebben wil: een tour voor de volgende dag enkele reis naar Cafayate. Ik vul de rest van mijn middag in een cafeetje met een soort van late lunch. Met moeite weet ik echter mijn ogen open te houden boven mijn boek en om genante taferelen te voorkomen ga ik maar terug naar het hostel. Ik heb natuurlijk wat mindere nachten achter de rug. Als ik mijn kamer in kom, kijk ik op de achterhoofden van 2 nieuwkomers die een tukkie liggen te doen. Ik moet lachen bij het feit dat de blonde en zwartharige knullen misschien wel eens degenen kunnen zijn van het ´plasverhaal´. Die hebben zich namelijk direct de ochtend na het voorval uitgecheckt zonder verontschuldigingen tot grote ergenis van de hostelmedewerkers! Ik bracht op dat moment nietsvermoedend mijn laatste uurtjes op school door. Ik moet zeggen dat ik toch ook teleurgesteld was met deze afloop. Vandaar dat ik het wel grappig had gevonden ze nu weer in een kamer met mij aan te treffen! Jammer, ze blijken het niet te zijn...

Op een onmogelijk tijdstip ga ik natuurlijk weer op zoek naar avondeten. Nóg vroeger, omdat ik zo moe ben en gewoon lekker mijn bed in wil duiken. Nadat ik toch weer iets naar binnen heb gewerkt, douche ik en vind mijn kussen weer. De wekker staat lekker vroeg, want om 07.15 uur wordt ik opgehaald voor de tour.


En het is nog behoorlijk fris als de nieuwe dag voor me aanbreekt! Chauffeur José pikt ook nog de grappige en leuke Argentijnse tweeling Mirta en Adriana van 39 jaar op en zo gaan we met z´n vieren op pad. Een lekke band wordt verwisseld, afgegeven en gerepareerd en houdt ons daarom een uurtje op. Maar we zijn na een bakkie koffie toch weer op pad.

Het is een prachtige rit eerst door groen woud dat zich uitstrekt over de bergen en vervolgens op hoogte kalere vlaktes. De plaatsjes die we bezoeken, Almorrar en Taffi del Valle, liggen schitterend gelegen in dit pastelkleurige kale landschap aan een kraakhelder meer.

We bezoeken de archeologische overblijfselen van Menhires (aardig...), de Jesuïtenkapel La Banda met museum (ook aardig...). Na de lunch hebben we echter een toppertje op het programma staan: de bijzondere ruïnes van Quilmes (een inheemse volksstam). Heel indrukwekkend en mooi.

Vervolgens brengt Route 40 ons naar Cafayate waar we een van de vele wijnboerderijen (bodega´s) bezoeken die er in de omgeving zijn. Zoals velen van jullie weten, ben ik geen wijnliefhebber, maar ik geniet wel van de rondleiding en sfeer van dit goed georganiseerde bedrijf. Ik proef zelfs een beetje mee, maar weet het kopen van flessen met gemak te weerstaan!

Al had ik geen bevestiging van mijn reservering ontvangen, toch laat ik me afzetten bij het bewuste hostel en zwaai de drie uit die nog een lange rit terug naar Tucumán voor de boeg hebben. Ik loop een tijdje rond in het hostel, maar er is niemand te bekennen. Het voelt wat ongemakkelijk en ik besluit toch maar verder op zoek te gaan. De hostelhond vind het echter wel gezellig met mij en wil mee op pad. Het duurt even voordat ik hem veilig achter slot en grendel heb zitten en ik met ene gerust hart kan vertrekken.

Ik beland bij hostel Ruta 40 en dat blijkt een betere deal te zijn. Ik boek in het centrum nog een tour voor de dag erna en vind uiteindeiljk weer een restaurantje waar ik wat vroeger kan eten. Het is er echter zo koud, dat ik er snel weg ben. Mijn bedje wacht!


Het is bijzonder wakker worden als je heel mooi gezang en gebeden hoort van een paar honderd bewoners die in een prosessie voor de Heilige Maagd Maria voorbijkomen. Ik kleed me snel aan en kan nog net het staartje zien. De rest van de ochtend schrijf ik mijn dagboek bij en zoek mijn spullen weer bij elkaar om uit te checken.

In het hostel ontmoet ik het Engelse stel Natasha en James, die besluiten met me mee te gaan op tour. En zo gaan we na de lunch met nog zo´n 10 personen richting de Quebrada de las Conchas, een waanzinnig mooie vallei omgeven door kleurrijke bergen en rotsformaties. We stoppen op zo´n 8 verschillende plaatsen waar we wandelingen maken. Het is werkelijk schitterend: de kleuren zijn ongelofelijk. Na deze topmiddag blijven we met z´n drieën in de valei achter, terwijl de rest teruggaat richting Cafayate. Wij hebben namelijk onze grote bagage mee om de lokale bus te pakken richting Salta. We zijn immers al 50 km op weg in die richting!

We moeten echter langer wachten dan verwacht en gehoopt, maar worden getrakteerd op schitterende sterrenhemel in dit bijzondere gebied. Een prachtige afsluiting van de tour! Toch zijn we blij als de bus eindelijk arriveert en ons mee wil nemen, ondanks het feit dat er geen zitplaats meer is. Ik heb namelijk gehoord dat het officieel in de touringcars niet mag. En zo zitten we bijna 3 uur op de traptreden van de bus en komen tegen middernacht pas aan in Salta. Gelukkig heb ik mijn kamer bevestigd gekregen en is er ook een plekje voor het koppel. Na nog een snack om ons hongergevoel te stillen, gaan we heerlijk slapen.

Hoe het me de 3 dagen in Salta verder vergaat, horen jullie vanuit Chili! Want het is hier nu 02.00 uur en over 3 uurtjes gaat mijn wekker om op tijd de bus te kunnen nemen die me in een prachtige rit over het Andesgebergte brengt naar San Pedro de Atacama: spannend weer een nieuw land!

Truste!