Brazilië: here I come! Eh.. maar wel iets later..

12 juli was de dag van de grote stap naar Brazilië. Weg van al weer het vertrouwde Buenos Aires.

Al was het zoeken van de juiste bus naar het vliegveld nog een aardige uitdaging. In BA hebben ze namelijk heel veel eenrichtingsverkeer. Ik had uiteraard al geïnformeerd en ja hoor, bus 45 moest het zijn. De straat die ze er bij vermeld hadden bleek echter eenrichtingsverkeer vanaf het vliegveld te zijn, niet echt handig. Ikke dus met volle bepakking een blok op en ook weer neer gelopen toen beide parallellopende straten níet lijn 45 bleken te hebben. Stond ik daar lekker vroeg in de ochtend te brabbelen tegen een dame, die me uiteindelijk wel de goede weg wees!

Bus 45 gevonden... of ehhhh toch niet? Blijken er 2 versies te zijn. De chauffeur is zo ongeduldig dat hij rijdend en wel mij meeneemt en uitlegt dat ik toch echt een andere moet hebben en zet me vervolgens weer buiten... Tja, nu maar hopen dat ik het begrepen heb en ja hoor! Uiteindelijk sta ik nog een een klein uurtje in de juiste bus en stap keurig uit bij het kleinere vliegveld dat prachtig aan de kust ligt.

Ik ben zo vroeg dat mijn vlucht nog niet op het scherm staat. Ik vlieg via Montevideo in Uruguay naar Curitiba in Brazilië. Moe van mijn ochtendgymnastiek ontbijt ik in een hoekje met mijn boek erbij. Vervolgens kom ik bij een mooie expositie uit. Daar kom ik in contact met Fanny, een Mexicaanse dame die in America lesgeeft in Spaans en hier zonder man en kinderen op reis is. Leuk! We besluiten gezellig een kop koffie te drinken, maar niet nadat ik alvast mijn grote bagage kwijt ben. Een prachtige hartelijke ontmoeting. En als we deze hebben vastgelegd met een foto, nemen we afscheid.

Ik zorg nog even dat er kaarten op de bus gaan naar het thuisfront, breng nog heel relaxt een bezoekje aan het kleine kamertje en loop richting de gates.

En dan slaat de stress toe!!!!! Het blijkt al dé tijd waarop het vliegtuig moet vliegen!!! Waar is het misgegaan? Heb ik iets gemist? Zoooo raar! Gelukkig vlieg ik door de bagagecontrole. Hoef geen schoenen uit te doen enzo... Yes! Op naar de douane... S..T! Een aardige rij en nog meer mensen in de stress. Niet alle papieren blijken voor een gezin in orde om Uruguay binnen te komen. Dusssss.... Inmiddels is er al een beambte gearriveerd om de missende passagiers op te zoeken. Nou gevonden hoor! Hij probeert het gezin en vervolgens mij ook sneller door het proces heen te loodsen. Een paar mensen die me niet voor willen laten gaan, zet hij bijvoorbeeld aan de kant. De lieverd, ik kan heb wel zoenen! De nodige stempels worden gezet en pas een kwartier later (écht!) is het RENNEN!!!!!

Het is voor mij een compleet nieuwe ervaring, kan ik je vertellen, om als laatste een vliegtuig binnen te stappen, dat inmiddels een half uur vertraagd is. Zeker waarbij de passagiers al een vermoeden hebben dat dat best wel eens aan mij zou kunnen liggen... We staan nog een tijdje stil, omdat hét moment natuurlijk is verstreken waarop het eigenlijk had mogen vertrekken.

Vervolgens kijk ik op mijn ticket voor de aansluitende vlucht. Ga ik die wel redden? Nou ja dus, want mijn vliegtuig blijkt door te vliegen naar Curitiba... alleen wel met vertraging, omdat het later binnen is gekomen in Uruguay... Ehh.. hoezo? ;-)